In de 25e editie van de "4 mijl" mocht ik dit keer als bedrijfstoerist meedoen.
Eindelijk eens verlost van de vaak al op zaterdag beginnende wedstrijdspanning, de enorme druk die bijna elk jaar "ogenschijnlijk" op je ligt om het doel van onder de 26 minuten toch maar weer te halen. Twee keer mocht ik bij de eerste honderd eindigen in de beginjaren van de "4 mijl" te midden van de groten der aarde. Adel verplicht en dus elk jaar weer proberen vlak achter de Kenianen te eindigen en dat lukte altijd net weer niet. Nu met net een langdurige achillespeesblessure achter de rug, noopte deze blessure me om nog niet te hard van stapel te lopen. Daarnaast kwam bij ons bedrijventeam (SAPA Aluminium BV, Hoogezand-team A.S.A.P.A) de ene afmelding na de andere binnen. Om de teamcaptain van zijn zorgen af te helpen, opperde ik het idee om Robert mee te laten doen. Hij had al eens geïnventariseerd dus kon als werknemer beschouwd worden. En zo geschiedde. Robert met alleen het voetbal als training en ik met de basisconditie en wat alternatieve sportinvulling sinds half augustus toen de achillespees voor het eerst opspeelde. Toen de eerste Keniaan allang weer binnen was, mochten wij van start. Het begon net licht te spetteren. Zwaaiend naar het thuisfront over de startlijn en op weg naar de Vismarkt. In een rustig tempo van zo'n vijf minuten per kilometer werd Haren gepasseerd. Het tempo werd halverwege bij de Mesdagkliniek iets naar beneden bijgesteld, maar bleef op een acceptabel niveau. De duizenden toeschouwers, bekenden en supporters kon je natuurlijk niet teleurstellen. Robert gaf geen krimp en de kilometers leken zonder problemen te worden weggetikt. Je kunt helemaal niet meer stuk natuurlijk als je de Hereweg-viaduct, voor velen een berg van ongekende hoogte, achter de kiezen hebt.
En na het passeren van de Herestraat ken je geen vermoeidheid meer. Op de Vismarkt ligt immers eeuwige roem op je te wachten. Dus kun je er ook nog wel een enorme eindspurt uitpersen, dacht Robert. Ik liet me er door verrassen, hij slalomde gemakkelijker door de vele hardlopers voor ons en ging met twee meter voorsprong als eerste over de finish. Tijd: 33.16 voor Robert en. 33.16,5 voor uw blogger. "Volgend jaar weer", hoorde ik al snel. Een trotse vader glom van trots. De nazit in Davos (Drie Gezusters) was haast nog moeilijker te bereiken als de finish, want dat moest zogenaamd "goed gemanaged" worden en dus laat je tientallen mensen buiten langdurig in de kou en regen wachten. Deze regen was ondertussen overgegaan in een gestaag neervallende en ijskoude regen. Uiteindelijk zagen de managers het licht en kwam het allemaal toch nog goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten