De 'corona' op het werk

Vis en fiets

'Lockdown' in de pan

19 maart 2020. Dag 4 van het thuiswerken.

Tijd voor een korte terugblik. Wat heeft mijn werkgever zoal voor corona-maatregelen genomen. Dat zijn er heel wat.

• Ploegendiensten draaien door met half uur kortere werktijd.
• Bij de ploegwissel dienen de mensen elkaar niet of nauwelijks te ontmoeten.
• Geen douche- en omkleedtaferelen na de ploegendienst in de was- en kleedruimte
• Hand- en zeepdispensers overal aanwezig.
• Extra schoonmaakbeurten werkomgeving.
• Bezoek van derden zoveel als mogelijk vermijden, afspraken bij voorkeur annuleren
• Kantoorpersoneel werkt, of volledig thuis, of als de afdeling bezet moet blijven op 50% kantoor - 50% thuis
• Klokken van werktijden via computer op basis van vertrouwen.
• Kantine zou worden gesloten, maar bleek al snel niet praktisch en is weer onder voorwaarden open.
• Het kantoor is groot en ruim. Een afstand van 1,5-2 m geen probleem. In de productie-omgeving ontkom je er bijna niet aan, dat je elkaar af en toe op kortere afstand ontmoet.

Race tegen de klok

Naar de visboer

Ondertussen in Ten Boer. Mijn moeder van ruim 90 eens naar de visboer gestuurd om wat vis op te halen voor de familieleden in 'quarantaine'.  Is ze er ook even uit, trouwens ook enigszins eigenwijs.

Lekkerbekjes en kibbeling de bestelling. Waarom ze nu als eerste werd geholpen? Niemand weet toch dat ze geen griepprik heeft gehad. 

Met de rollator vloog ze naar het centrum. In een nieuw persoonlijk record, net geen wereldrecord, werd de vangst binnengesleept. 

Duitse virologe meldt ondertussen, dat je op de fiets nagenoeg 0% kans hebt om het corona-virus op te lopen en op afstand blijft van mede-fietsers. Zoiets laat ik me geen twee keer zeggen. Om 17.00 uur de racefiets gepakt voor het allereerste wielerrondje van het seizoen. Bij mij geen PR.

Het wielerseizoen is geopend. Als er maar geen spaak in het wiel wordt gestoken.

Een dodelijk, saaie dag.

En dit is?

18 maart. Corona-thuiswerkdag 3.

De derde dag begint als alle andere. Opstaan, gymnastiek, scheren, douche en een kleine minuut ijskoud afdouchen. Het enige verschil met een normale werkdag is, dat je thuis blijft. En ook nog eens een stuk meer uitgerust, want door minder reistijd kun je natuurlijk wel een halfuurtje langer slapen.

Dit keer plaatsgenomen in de keuken. Uitzicht op de tuin. Onze dagelijkse bezoekers daar hebben geen weet wat er elders met de mensheid gaande is. Minstens tien vogelsoorten huppen de hele dag door de tuin.

Zowaar drie huismussen, echt zelden of eigenlijk nooit bij ons gesignaleerd, komen langs bij de huismus in huis en doen zich te goed aan de nog aanwezige broodkruimels. Ook de roodborst lijkt eindelijk een vriendin gevonden te hebben. Hij bloost er van.

Verkering sinds kort

Het computerwerk was daarnaast weer afzien. De beveiligde verbinding schiet dagelijks terug naar zijn oorspronkelijke stand met alle kleine problemen en vertragingen. Ergernis, maar je begint aan de ergernis te wennen.. De vele Excel-sheets, die ik gebruik, openen als dikke stroop door een trechter, en sluiten net zo snel na het 'saven'. Je kon er haast een boek bij gaan lezen.

De kennismaking met de buitenlucht van vandaag is wanneer in de middag pakjesbezorger arriveert en wanneer de kat naar buiten wil. 't Wachten lijkt op totale opsluiting.

Hoe het de andere collegae verging in de lande? Dat kreeg ik te horen in de Skype-meeting om half twee. In Brabant heeft in elk geval de angst bij velen toegeslagen. Ook waren er patiënten bij onze vestiging aldaar. De Noorderlingen ondergaan hun lot nog rustig tot op heden.

's Middags kom je dan eindelijk in de 'flow'. De verbindingsproblemen zijn voorbij en ik kan los met de salarisjournaalpost en alles wat er uit voortvloeit. Daar doe ik het voor.

Het is inmiddels 18.10. De voor velen doodsaaie dag zit er weer op.

Een ogenschijnlijk normale dag

Sammy, supporter en het altijd met me eens

Mis

17 maart 2020. Het is inmiddels dag 2, dat ik thuis werk. De dag na Rutte zijn toespraak. Ook verantwoordelijk voor veel afbraak in de zorg- en verplegingssector in de laatste tien jaar. Misschien een missertje.

Als OR-lid voelde ik het al aankomen vorige week. Je leest het nieuws, ziet de taferelen in Italië en je wordt wat eerder geïnformeerd over het een en ander. De ene app na de andere volgde elkaar opeens in rap tempo op. De andere OR-leden en collegae, dachten eerst nog even dat de moedermaatschappij geen actie zou ondernemen. Ze hadden het mis.

Het is nagenoeg exact een jaar na een cyber-attack op ons concern. Hoe is het mogelijk, wat een timing. Trots wisten we als enige dit laatste hier in de provinciale vestiging nog na zo'n vier uur te stoppen, maar wel met maandenlange en ook wereldwijde gevolgen. Een flauw aftreksel wat mogelijk nu staat te gebeuren.

Voor mij was de 'eye-opener' de Italiaanse verpleegster, die vorige week op de radio zo'n hartverscheurend verhaal vertelde, dat je de verschrikkelijke beelden in het ziekenhuis bijna letterlijk en figuurlijk voor je zag.

Zelf memoreerde ik langdurig de griepgolf van twee jaar geleden, die een eindresultaat telde van 9400 (!!) meer doden, alleen al in Nederland. Een ruime 900.000 grieppatiënten, en dus 1% sterfte. Geen krant, die, behalve aan de lange duur, er destijds aandacht aan besteedde. Ook, omdat het trouwens niet direct als zodanig in sterftecijfers naar boven kwam. Kortom, ook ik dacht eerst, dat het allemaal wel zou meevallen. Ik had het mis.

Nu lijkt het anders te worden. Hoe je het ook wendt of keert, het is een feit dat we, nagenoeg de hele wereld, in één klap gestopt zijn kopen. Min of meer verplicht, in opdracht van de overheid worden we immers stilgezet. Werkelijk met alles zijn we al haast gestopt, behalve eten en slapen. Er komt in het bedrijfsleven maar nauwelijks meer een order binnen. En dan gaat het mis.

Een vleugelslag van een vlinder in Azië kan aan de andere kant van de wereld een storm betekenen, aldus de chaos-theorie. Als er iets van toepassing is in de huidige wereldsituatie dan lijkt dit het wel. Een ongelooflijk microscopisch klein stukje erfelijk materiaal, nog veel kleiner dan een bacterie, wordt de komende tijd de bron van veel ellende. In dit geval het Corona-virus.

Ondertussen was het thuis moeizaam om je draai te vinden. De beveiligde verbinding kwam niet tot stand. Altijd denk ik, dat het dan aan mij ligt. Dat bleek niet het geval. Ondanks een 24-uurs-griepje (echt!) in het weekend toch naar kantoor 's middags.

Op de weg was het toch nog redelijk druk. "Hoepel maar snel weer op met dat rare kuchje", kreeg ik bij vertrek te horen in het qua mensen inmiddels, onnatuurlijk stille, gehalveerde kantoor.

Ogenschijnlijk dus een normale dag.

Mogelijke periodetitel Omlandia na winst in Holwierde

Holwierde 1 - Omlandia 1

Zo vader, zo zoon

Zaterdag 7 maart. De lente breekt meer en meer door. Volop zon in de ochtend, gevolgd door wolken en halverwege de middag een steeds killer wordende wind. Het is zo'n 10º.

Tegenstander van Omlandia 1 is Holwierde. De laatste won op 5 oktober in Ten Boer met 4-1 Toen tegen een heel ander Omlandia-team, vooral in mentaal opzicht.

Een terugblik. Na een verschrikkelijke competitiestart staat Omlandia stijf laatste bij het einde van de strijd om de eerste periodetitel. Ook nog eens met een verschrikkelijk doelsaldo, en dus is het team degradatiekandidaat op dat moment. Sommigen, "voetbalkenners", praten nog steeds over degradatie.
Inmiddels, Omlandia staat voor aanvang van de wedstrijd op de negende plek en krijgt maar nauwelijks meer een doelpunt tegen. Een periodetitel was zelfs vandaag mogelijk geweest ware het niet dat er één cruciale wedstrijd was afgelast.

Om 14.35 uur floot scheidsrechter Atema voor de aftrap. Hij zou een drukke middag krijgen.