Dinsdag 12 november jl. stond de wedstrijd tussen Schaakclub Ten Boer en Roden op de agenda. Drie weken er voor stonden ze ook al tegenover elkaar in de competitie. Het Ten Boerster achttal dolf toen met 3-5 het onderspit.
Het beker-dreamteam bestond verder uit Jan Pilon, Piet Beetsma en Albert Prins. Ik trof evenals drie weken eerder Johan Zwanepol als tegenstander. Voor de niet-schakers. Johan Zwanepol is een monument in de schaakwereld vanwege het organiseren van vele, vele toernooien.
Het vroegere Gasunie- en later Koop Tjuchem-toernooi omstreeks de Kerstvakantie met jaarlijks 400-600 deelnemers gedurende ongeveer 25 jaar was zelfs een begrip in de hele Europese schaakwereld.
In de eerste ontmoeting eindigde onze onderlinge wedstrijd al op een bijzondere manier. Ik verknoeide een goed staande stelling in de tijdnoodfase naar een bijzonder slecht staande stelling vlak na de eerste tijdcontrole. Op dat moment was de stand 3,5 - 4,5 in het nadeel van Ten Boer.
De stelling konden we van de zenuwen in eerste instantie niet meer reconstrueren. Omdat verlies voor Ten Boer toch al een feit was, stelde ik maar remise voor hetgeen door Johan na enig aarzelen werd geaccepteerd. Vanzelfsprekend had hij graag de partij naar winst gevoerd, zeker nadat we bij een verdere poging tot reconstructie wel de gespeelde zetten konden opsporen. Maar goed, de handen waren al geschud en de wedstrijd ten einde. Ik mocht blij zijn met halve punt bleek al snel bij de analyse van de slotstelling.
Deze dinsdagavond vrijwel hetzelfde beeld als in de eerste wedstrijd. Weer was ik de laatste van het team, die nog speelde. Albert verloor langzaam maar zeker aan het vierde bord, Piet won fraai combinerend aan het derde, Jan speelde een degelijke en spannende remise en dus was de tussenstand 1,5 - 1,5.
Het resultaat aan bord 1 was dus beslissend. Alleen bij remise hadden er beslissings-snelschaakwedstrijdjes gespeeld moeten worden.
De partij begon al 'goed'. Na een klein half uur bleek namelijk alleen de tijd van mijn tegenstander nog te lopen, dus ook in mijn bedenktijd. Hoewel dit voordelig was voor uw blogger, constateerde ik dit gebrek en werd in goed overleg even later een nieuwe klok ingesteld en verder gespeeld.
Konings-Indisch heette onze opening en ik (wit) liet ruilen op veld d4. Op de 19e zet ontwikkelde de partij zich naar een interessante stelling. Eerst een pionoffer op e5 in het centrum voor het blokkeren en het openen van andere lijnen, toen ruil van de witveldige loper op veld c4, maar daarna koos ik de verkeerde voortzetting op een cruciaal moment.
Stapje voor stapje glipte de stelling uit mijn vingers. Eigenlijk was er geen houden meer aan. Toch wist ik zettenlang groot materiaalverlies op wonderlijke wijze te vermijden. Groggy hing ik al zo'n tien keer in de touwen wachtend op de genadeklap, maar telkens zag mijn tegenstander kennelijk nog een onzichtbaar spookje op de weg naar winst.
We zijn inmiddels op de 49e zet beland wanneer Johan eindelijk een stuk voorsprong kan nemen. Tot mijn verbazing laat hij echter mijn laatste stuk, een paard, staan en slaat met zijn pion linksaf. Weer blunder ik door dit pionnetje te slaan. Zwart, met nog ruim 16 minuten, zet me schaak met zelf nog zo'n drie minuten op de klok. Ik zie het schaak niet en doe een pionzet.
Onreglementair, fout en ik wil het corrigeren en gewoon alsnog de koning spelen. "Nee", zegt Johan, "want er moet een straf worden uitgedeeld." De klokken worden na een tijdje stilgezet. Achteraf heeft hij misschien spijt van de opmerking gehad gezien de verdere gang van zaken. Ik wist even absoluut niet wat te doen, al was ik officieel wedstrijdleider, die de spelregels op dit gebied diende te kennen.
Ode aan de a-pion
Tumult, emoties en wat al niet meer dus op een cruciaal moment. Het publiek stond vanzelfsprekend op de banken. Na enige aandrang, ik vermoedde al dat hij het wist, kwam het antwoord van mijn tegenstander zelf. "Twee minuten tijdstraf.", zei hij.
Helder denken was er op dat moment niet meer bij. Eerst dacht ik nog, dat het bij mijn tijd er af zou gaan en dan kon ik met nog maar 55 seconden speeltijd opgeven.
Het bleek echter om extra tijd voor de tegenstander te gaan. Toen volgde het volgende probleem, want hoe de twee minuten extra op een digitale klok er bij gezet moest worden was echter een raadsel voor iedereen in de zaal. Uiteindelijk bleek ook nu weer een andere klok de simpele oplossing.
We spelen verder. De stelling is voor mij nog steeds verloren, maar aan de zijlijn staat nog steeds een a-pionnetje geduldig te wachten, loerend op zijn kans om in te vallen. En hij 'valt in' en begint met zijn mars naar de overkant. Zwart holt met zijn paard naar a6 voor een blokkade, maar met behulp van het niet geslagen paard gaat ook wit zijn pion op b3 meedoen.
Zwart met nog steeds een zee van tijd op de klok wordt nerveus en mist een allerlaatste kans om roet in het eten van wit te gooien met het verjagen van mijn paard op d5, die de opmars van deze vrije jongens van harte ondersteunt.
Dus, wit's b-pion verjaagt het zwarte paard naar zijn stal op b8 en de a-pion vervolgt zijn weg. In galop naar de overkant. De seconden tikken weg, maar het gaat nog net.
Zwart speelt te laat zijn pion op c7. Wit stoomt door naar a7 en haalt zelfs de finish met het slaan van het paard op b8 en promoveert met een koninklijke onderscheiding. Met een witte dame op een bijna kaal bord resteert er nog net genoeg tijd om zelfs nog te winnen.
| Witte dame en winst na 10x bijna KO |
Beschamend natuurlijk om zo'n partij toch nog te winnen, maar het mag en heb geknokt voor wat ik waard was. Dat er van alles tussendoor gebeurde, lag aan een bijzondere samenloop van omstandigheden. Frustrerend voor de tegenstander, maar binnen de marges van de wedstrijdregels.
Ten Boer wint dus met 2,5 - 1,5 en bekert door. Wat een sport!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten