Klaas' Blognote: Omlandia C1-De Pelikanen C1, uitslag 0-2

En weer is het niet raak

Tsja, dat was een domper vandaag, 0-2 verlies. Geen pakkende titel dit keer, want de inspiratie is direct ook een stuk lager. Alsof ik zelf heb verloren.

Schitterende wolkenpartijen op deze zaterdag 21 september, felblauwe luchten, een heerlijk zonnetje, een thuiswedstrijd, vorige week goed gespeeld en gewonnen en een tegenstander, De Pelikanen uit Appingedam, waar al in de bekercompetitie relatief gemakkelijk van werd gewonnen. Perfecte omstandigheden en goede voortekenen, wat kan er nog mis gaan? Toch ging het mis.

Het begon al bij aanvang van de wedstrijd. Met een minutieuze planning van privé-werkzaamheden probeer ik twee minuten voor aanvang van de wedstrijd te zijn. Dat lukt en dan blijkt de wedstrijd zelfs al vier minuten aan de gang te zijn. Ergernis bij uw schrijver, want mentaal staat hij ook op het veld en voetbalt "mee". 't Is of je met één voetbalschoen aan en de andere in de hand op het veld komt. Deze gemiste, geestelijke ondersteuning van uw blogger hebben de jongens dus gemist. En niet te vergeten ook van sommige andere ouders en supporters die ook later kwamen. Deze "klap" zijn ze de hele wedstrijd niet meer te boven gekomen, maar sommigen vinden dat ik soms overdrijf. Heel enkel dan soms.

De wil om te winnen

Wat hierna volgt, had ik al voor publicatie op papier. Instinctief besloot ik te wachten met publicatie. Terecht bleek naderhand.
De jongens, die toch na afloop van de wedstrijd helemaal stuk zaten, bleken namelijk de opdracht van de coach te hebben uitgevoerd.

Zinkend schip

Toch is het misschien bespreekbaar om de jongens naar eigen inzicht te laten beslissen wanneer "het schip aan het zinken is". Dus uitsluitend als er dus een dreigende nederlaag aan zit te komen, de tijd begint te dringen en dus elke seconde telt. Je zult maar in opdracht van vader of moeder in een brandend huis blijven zitten, omdat je de deur naar buiten niet open mag doen vanwege een feestje op straat. Helemaal het zelfstandig denken uitschakelen, lijkt me dan op dat moment geen optie. Ook in het leger kan en moet je een order van een meerdere weigeren als deze in strijd is met bepaalde regels, gezond verstand en rechten van de mens.

Mijn oorspronkelijke tekst. Ik kende de opdracht bij corners dus niet en stimuleer zeker geen anarchie (even Google raadplegen, jongens).

Het is ongeveer vijf minuten voor het einde. Stand 0-2, het kan nog net misschien, maar er is in elk geval geen tijd te verliezen. Verhoogde hartslag bij uw blogger, want mentaal staat ook hij dus op het veld en hij gelooft er nog in.

Omlandia C1 krijgt dus bij deze in mijn ogen nog overbrugbare achterstand een corner in de slotfase. De bal ligt al bij de cornervlag. Een tegenstander, die vrijwillig geheel binnen de 16-m-lijn gaat staan en drie Omlandianen in de buurt van de bal.
Wat doen ze tot mijn verbazing. Rustig lopen ze alle drie richting strafschopgebied. De bal wordt zelfs geen blik waardig gekeurd. Er was alle tijd voor een korte, snelle corner met in elk geval balbezit en veel vrij staande spelers en mogelijk ook nog eens een betere schietkans, want de hoek is beter.

Niemand, enkelen uitgezonderd, lijkt het ogenschijnlijk erg te vinden om te verliezen. Seconden verstrijken onnodig, want het wachten was om raadselachtige redenen op de cornernemer, die helemaal van de overkant moest komen. En waarom, voor de zogenaamde lange corner waar statistisch gezien toch al zo weinig uit wordt gescoord. Zie mijn "corner-blog".

Zo ging het dus nu ook. Tijdverlies bij de corner, ook nog eens balverlies en vervolgens weer tijdverlies om de bal te heroveren. Tenminste, als de kopjes nog niet helemaal hangen. Dat er gemakkelijk 3 doelpunten in vijf minuten kunnen vallen bewijzen de volgende wedstrijden:

07-11-1979

Saint-Etienne-PSV

6-0

In deze wedstrijd stond na vijf minuten al 3-0. Ik zat mijn eerste bakje koffie in te schenken en miste direct al twee doelpunten, kan ik mij nog herinneren.

... altijd denken ze het beter te weten.

Van recenter datum en beter voorbeeld is bijvoorbeeld Manchester United-Bayern Munchen in de CL-finale van 26 mei 1999. Bayern, die vrijwel de hele wedstrijd redelijk goed speelt en met 0-1 voorstaat, verliest na de 90e minuut door twee doelpunten van Manchester. Talloze van deze, bijna onmogelijke, voorbeelden zijn hier nog aan toe te voegen. Feit is dus, dat het regelmatig voorkomt in de sport, dat je in een paar minuten op gelijke hoogte kan komen of zelfs nog kan winnen. Of je een waardeloze wedstrijd aan het spelen bent, doet er niet toe.

Maar, waar het mee begint, is je eigen wil om te winnen, dat het team gelooft dat het nog kan winnen of gelijkspelen en tenslotte bij iedereen het "geloof in het ongelooflijke". Daarnaast nog eens als het ware boven je zelf uit kunnen stijgen. We weten vaak maar half wat we kunnen. Pas na het laatste fluitsignaal is de wedstrijd teneinde. Manchester geloofde er in 1999 tot het bittere einde in, dat ze konden winnen.

Uw blogger miste deze mentaliteit in deze specifieke situatie niet wetende wat de opdracht van de coach was.

Hergroeperen na een afgeslagen aanval

De wedstrijd

Na een rustige opening met een klein kansje voor De Pelikanen kreeg Omlandia drie enorme kansen op rij om de score te openen. Robbert Veldman zijn bal belandt op de paal, de rebound van een teamgenoot gaat naast en even later is het weer Robbert, die nu alleen op de keeper afgaat. Jammergenoeg ziet hij nu zijn bal naast gaan.

Robbert stuit al weer op de keeper

Dan in de 22e minuut een communicatiefout in de Omlandia-verdediging. Keeper Jordy Haveman ligt met Robert Dijkhuizen op de grond, de bal rolt naar een Pelikaan en met een boog verdwijnt het ronde monster in het doel.

Toch is ook in deze wedstrijd Omlandia de toch wat betere voetballende partij, zeker in de eerste helft, maar ook nu weer werden grote kansen in de belangrijke beginfase gemist. De Pelikanen konden dit keer met name bogen op een goed geïnstrueerde verdediging en een snelle rechterspits.

Pechvogel Liam

Ook in het begin van de tweede helft ging het nog redelijk met direct weer twee goede mogelijkheden op meer. Maar ook De Pelikanen gaven weer van ver een waarschuwingsschot af. De bal komt gelukkig dit keer op de lat. Het wedstrijdbeeld wordt rommeliger en het spel slordiger. Er volgen weer kansen voor De Pelikanen. Een te zacht ingeschoten en een hard schot worden door Jordy Haveman vakkundig onschadelijk gemaakt. Even later een corner tegen, er volgt een hard schot van rechts welke Liam schampt. De bal verandert iets van richting en Jordy heeft geen schijn van kans en het staat tien minuten voor tijd 0-2.

Carlos Chrysotome worstelt zich tegen het einde nog een keer door de verdediging. Zijn ziedend schot wordt via de vuisten van de keepster tot corner verwerkt. Het team raakt uitgeblust en in de stand komt geen verandering meer.
De tweede nederlaag in de competitie is een feit. Een naar mijn gevoel onnodige nederlaag wat min of meer door de cijfers wordt bevestigd. Toch waren er ook nu weer voldoende mogelijkheden, het veldspel iets beter dan de tegenstander, maar ook gewoon wat pech af en toe in de afwerking. Een punt voor de toekomstige agenda. Gelukkig is het maar een spelletje.

Statistieken: (1e ,2e helft, totaal resp. die van de tegenstander)
Aanvallen: 4+3=7 (2+4=6)
Corners: 3+3=6 (1+2=3)
Doelpunten: 0+0=0 (1+1=2)
Efficiency: 0% (33%)

... en nog wat foto's