Omlandia 1 op 'doodlopende weg' bij Noordwolde 1

De wind van voren, van achteren en opzij

Van 'geen wolkje aan de lucht' is nog geen sprake bij Omlandia.

Zaterdag 25 februari. Letterlijk en figuurlijk een frisse wind deze dag. Bij Omlandia zit tijdelijk trainer Simon Schuil weer op de bank na het vertrek deze week van Marcel de Groot. Zijn eerste wedstrijd is een inhaalwedstrijd tegen Noordwolde 1, een club waarvan hij een aantal jaren ook al eens trainer was.

Eindelijk zat de wind ook eens in het Oosten deze winter, maar voor een echte winterinval is het al bijna te laat. Toch begon de bekende IJzelstorm 1987 pas in de avonduren van 1 maart en winterde het nog zo'n kleine twee week door voordat het ijssprookje echt begon te smelten.

Vreemd is ook het volgende. De v.v. Noordwolde ligt midden in de prairie, aan een 'doodlopende weg', ver buiten het dorp en vol in de ijzige winterwind. Toch meende de gemeente 'Het Hogeland' de afgelopen week, dat de bomen en struiken om het veld heen eens goed gesnoeid moesten worden. Het gevolg was een kaalslag waar de wind vrij spel kreeg en de logica van het snoeiwerk ontgaat menigeen.

Als club, toeschouwer en voetballer zou je op deze plek werkelijk blij moeten zijn met elk obstakel, boom en struik wat de koude wind maar enigszins tegenhoudt. De groenvoorziening van de gemeente dacht er anders over.

Tegenstander Noordwolde stond een positie lager op de ranglijst. De verdediging had het hoogste aantal doelpunten doorgelaten in de poule. "Direct onder druk zetten", denk ik dan met mijn boerenverstand. De topscorer, Marco Vos (15 goals), moest natuurlijk wel even in de gaten gehouden worden. 

Nieuwe aderlating bij Omlandia: keeper Devon Harmsma moest verzaken wegens een lichte hersenschudding. Hij hoopt er volgende week weer bij te kunnen zijn. Zijn vervanger was Arjan Riesebeek. Ook Jeroen Dijkhuizen was terug, maar zat eerst nog op de bank. Nog steeds afwezig: Jeremy van Coevorden en Remco Bolhuis.

Een uitgebreid en goed verslag staat vandaag (27 februari) in het DvhN met opnieuw een mooie foto van zoon Robert in vliegende actie.

Omlandia blijft intussen volharden met twee spitsen in de beginfase. Min of meer noodzaak vanwege talrijke blessures, aldus de teamleiding. Elf van de vijftien wedstrijden in dit seizoen levert dit desondanks tot op heden geen resultaat op. De tegenstanders, zelfs de laagst geklasseerden, mogen meestal in alle rust opbouwen. Juist deze clubs raken vaak helemaal de kluts kwijt achterin als ze direct op de huid worden gezeten. Ook de winst bij Lycurgus (beste wedstrijd) kwam op deze manier tot stand.

Het resultaat is nu relatief vaak een achterstand en dan moet er opeens tijdens de wedstrijd wel van systeem veranderd worden. Automatismen in de speelwijze komen daardoor moeizaam tot stand. Sommige spelers lukt het moeilijk om de knop om te zetten en de kans is daardoor groot en wordt groter, dat de wedstrijd verloren gaat worden.

Ook over de instelling heb ik soms mijn twijfels. Twee week geleden tegen Niekerk (laatste) mag een Niekerk-verdediger vanuit eigen helft, met een Omlandiaan vlak bij hem, ongehinderd bijna tot het 16m-gebied oprukken, zo'n 40-50 meter! Onze Omlandiaan dribbelt vrolijk mee achteruit, storen 'ho maar'.  Mijn maag draaide er van om. Bijkomend resultaat: vrije trap voor Niekerk vlakbij het strafschopgebied met alle risico's van dien.

In Noordwolde had ik halverwege de eerste helft een lichte neiging te vertrekken. Er zat weer geen passie en strijd in het team. Eén Omlandia-spits lijkt compleet verdwaald op zijn positie, kan de bal daar niet goed aannemen en raakt bijna wekelijks gefrustreerd(er). Bij de jeugd scoorde hij volop, zijn eerste doelpunt bij de senioren was wonderschoon en van Cruijff-niveau t.w. een wippertje over de keeper vanaf de achterlijn. "Wat gaat er dan mis?", denk ik dan. Hij kan het toch niet zomaar het verleerd hebben. Verkeerde positie? 

Vlak voor rust. De 2-0 onderweg vanuit een vrije trap (even de bal zoeken)

Dat de spelers het liefst ook anders spelen toonde het begin van de tweede helft aan. Het is inmiddels 2-0 (ruststand) voor Noordwolde na wat bloopers achterin. 

Met nu wel drie spitsen wordt Noordwolde, technisch toch de mindere ploeg naar mijn mening, direct op eigen veld vastgenageld. Succes is er ook al snel, want de 2-1 valt binnen twee minuten. Daarnaast was de passie direct terug en ik had het gevoel, dat de hele wedstrijd nog gekanteld kon worden. Wat miste er nog? Vooral het geloof in eigen kunnen bij Omlandia (voor de zoveelste keer toch op achterstand). En waarom niet zo gespeeld vanaf de aftrap? Bij een voorsprong sta je mentaal heel anders in het veld.

Het spel wordt hierna toch weer chaotischer, tot overmaat van ramp dwarrelt ook de 3-1 nog in het Omlandia-doel en de schouders gingen weer hangen. Een alternatief voor Omlandia bij achterstand in de slotfase is, om het tij hopelijk te keren, iemand anders mee te sturen naar voren als extra aanvaller (nu telkens Martin Oudman). Zelf heb ik het gevoel, met goede voorbeelden uit het verleden, dat het mogelijk iets verrassends kan opleveren.

Deze speler, natuurlijk staat hij achterin ook zijn mannetje, is behoorlijk snel en heeft vermoedelijk ook nog eens de beste reactietijd van alle veldspelers op dit moment (voorkomt op het nippertje een winnend doelpunt Niekerk in de slotfase, voorkomt op het nippertje de 4-1 van Noordwolde, en hij kopt geplaatst). Als je het nooit eens probeert, zal je er ook nooit achter komen of dat een mogelijkheid is. 

Uw blogger zag altijd een complete gedaanteverwisseling bij deze speler als hij voorin speelde, alsof Clark Kent zich omkleedde in ..... (vult u zelf maar in), en bevrijdt van alle ketenen. Maar...., ik zeg er eerlijk bij, dat dit inmiddels al zo lang geleden is, dat ik het zelf wel eerst weer eens met eigen ogen moet zien of hij het nog kan. U vermoedt wel over wie ik het heb.

O ja, Omlandia verliest verdiend met 3-1.