 |
| Zicht richting Bovenrijge in winterse sferen |
Bovenrijge, vlakbij Ten Boer, het is eind juni 1972 of 1973. Het opkomende, nog groene, graan staat licht wuivend in de wind in de akkers rechts naast het fietspad Groningen - Ten Boer. Toen nog een sintelpad. Slechts af en toe werd er daarom door de schoolgaande jeugd gebruik van gemaakt. Het rijdt immers niet zo soepeltjes. Wel op deze dag dus.
Misschien dat de naderende schoolvakantie aan de beslissing om het sintelpad te nemen ten grondslag lag. Drie tieners, Jan, Wiebe en ikzelf, op weg naar huis. Het zou een bijzondere dag worden.
Je zit wat te dollen en te kletsen en dan nadert Bovenrijgerweg in de verte. Een sprintje tussendoor met een licht sprongetje omhoog bij de iets hogere kruising leek me wel wat. Op de pedalen dus. Het tempo gaat omhoog, het uitzicht naar rechts is enigszins slechter door het graan en doordat het fietspad wat lager ligt ten opzichte van de weg.
'Het moet wel heel gek lopen wanneer er nu net een auto aankomt', dacht ik nog, al sprintend. Wat rij je in zo'n geval op de fiets? Al gauw 36-40 km p/u, circa 10 meter per seconde, circa 1 meter per 0,1 seconde. Ook toen rekende ik kennelijk al alles statistisch door.
De daaropvolgende klap was enorm!
Wonder - fiets
In een 'split second' zag ik nog de auto van rechts aankomen, een VW en even groen als het graan. Camouflageachtig. In een flits wierp ik mijn stuur nog iets naar links in de rijrichting van de auto. Ik raak de auto aan de zijkant en wordt door de lucht geslingerd.
De auto zal al gauw twee keer zo snel hebben gereden. Dat betekent ruwweg dat hij mij frontaal geschept zou hebben wanneer hij ongeveer bijvoorbeeld 0,05 seconde later was geweest. Het is nauwelijks te bevatten. Allemaal fracties van seconden, die dit incident een totaal andere en misschien wel trieste uitkomst zouden hebben gegeven.
Het zogenaamd statistisch onwaarschijnlijke is dus gebeurd. Ook onwaarschijnlijk de gevolgen. Ik had voor zover ik weet geen schrammetje. De voorwiel van de fiets was volledig richting frame gebogen. Keurig op mijn achterste geland. Zittend en zelfs lachend midden op de weg, meen ik me te herinneren. Ik realiseerde me direct, dat ik ontstellend veel geluk had gehad. Alweer!
De bestuurder van de auto was misschien nog wel erger geschrokken. Toch was hij ook opgelucht met de afloop vanzelfsprekend. Zelfs de auto bleek maar een kleine en niet noemenswaardige schram te hebben. Beschaamd trok ik het boetekleed aan en nam alle schuld op me. Anderhalve kilometer naar huis lopen met een halve fiets had ik er dit keer graag voor over. Of het verhaal thuis exact zo is verteld, mag u raden.
Wonder - doortrapfiets
Mijn eerste fiets was die van de overbuurjongen. Er zat geen rem op, een zogenaamde doortrapfiets. De trappers bleven dus ook doordraaien ook al wilde je afremmen. Wie bedenkt zo iets? Een moordenaar op afstand? Kortom, levensgevaarlijk eigenlijk. Een ouder zou bij een dergelijke aankoop nu er voor aangeklaagd moeten worden en uit het ouderlijk gezag gezet moeten worden. Toen gebeurde dat nog niet.
Het zou omstreeks 1963 geweest moeten zijn.Ten Boer was nog een rustig dorp. De honden liepen nog op straat en jij croste onbekommerd over de weg. Spelen gebeurde ook op straat en verder vaak op het oude sportveld, nu het Koopmansplein. Na afloop over het toegangspad en uitrit, de huidige Marskramer, richting Gaykingastraat en naar huis op de Stadsweg.
Zo hard als mogelijk natuurlijk. Op een doortrapfiets dus en zoals geschreven geen remmen. Kortom, niet verstandig, maar met een leeftijd van zes jaar is er nog sprake van enigszins verzachtende omstandigheden, hoop ik.
Dit keer kwam de auto van links. Ik zag hem ruimschoots op tijd aankomen. Ik wilde wel remmen, maar dat wilde niet, de trappers draaiden als een dolle in het rond en ik schoot richting de aanstormende auto. Die zag me vermoedelijk niet eens, bovendien had hij voorrang.
We naderden elkaar op 'hoge' snelheid. Er was geen weg terug, laten vallen op het asfalt leek me geen optie, links stond een muurtje en wat er volgde leek een scene uit het destijds populaire Comedy Capers.
De auto flitste nog net voor mij langs en ik er net achter langs richting grasveld bij de Muziektempel. Een 'split second' eerder of later en de gevolgen zouden niet te overzien zijn geweest.
Wonder - auto
16 december 1984. Het is de eerste, echte winternacht. Dooi in Groningen-stad, buiten een mengeling van vele regen-, en later hagel- en sneeuwbuien en omstreeks het vriespunt. Heldere lucht met directe afkoeling onder het vriespunt volgden na elke bui. Een cocktail van levensgevaarlijke wegomstandigheden. Zo ook deze nacht.
Buiten Groningen waren de wegen al snel veranderd in ijsbanen. Stapvoets rijden natuurlijk te adviseren, maar als je jong bent, voelen zeker de jonge heren zich soms nog even een kleine Hamilton of Schumacher. Ook bij glad weer kan het best wel even wat harder dan de rest. Ook ik voelde me jong, had zelfs handschoenen aan in de auto, net een coureur.
Het is na drieën 's nachts. De 'top 100 aller tijden' op de radio. Nagenoeg geen auto's op de weg. Heel langzaam ga je toch nog een stukje harder. Het gaat goed en nogmaals wordt het gaspedaal iets ingedrukt. Wat rij je op een ijsbaan? 30km per uur is te adviseren misschien en zeker zonder winterbanden waarschijnlijk al te hard. Toch reed ik harder.
Garmerwolde in en uit, het gaat goed. 'Zevenhuisjes' nadert al. Opeens is echter na de flauwe bocht de controle weg. Een wanhopige ruk naar links van mij aan het stuur, een verkeersbord wat nog net in het licht van de koplampen opdoemt voor de motorkap. De auto kantelt, gaat zelfs volledig op de kop en glijdt door. Schrapende geluiden en opeens is het stil.
Je denkt in het water van het Damsterdiep beland te zijn. Hangend op de kop in de gordels. Paniek! De gordels willen niet los. De handschoenen zorgen voor minder 'feeling'. Een inktzwarte duisternis. Wachtend op instromend water en gordels, die je maar niet loskrijgt, zorgen ervoor dat je 'leven door je hoofd flitst'. 'Ik heb nog niets beleefd', dacht ik nog. Zo kon het dus niet eindigen.
Het water kwam niet. Het hoe en waarom was me een raadsel. Ik kwam tot rust en kon helderder nadenken, trok mijn handschoenen uit, zette me schrap en de gordels gingen los. Het autoraampje werd ondersteboven open gedraaid, heel lastig en onnatuurlijk tegen de draai in, en ik kroop naar buiten. Ik bleek nog net op de walkant te liggen. Een stevige duw tegen de auto en hij zou het Damsterdiep ingegleden zijn. Wat een geluk.
Geloof het of niet, maar 'Turn! Turn! Turn! van de Byrds (https://www.youtube.com/watch?v=W4ga_M5Zdn4) werd net op dat moment gedraaid op dat moment op de nog altijd spelende radio.
In de verte kwam ondertussen vanuit Garmerwolde een volgende auto. Mijn nog altijd brandende koplampen schenen als een Duits Flak-afweergeschut de lucht in. De automobiliste schrok, gleed weg en reed 150 meter achter me pardoes het Damsterdiep in. Als een woonark lag haar Mercedes afgemeerd langs de wal. Haar schrik was groot toen een voorbijganger, die haar vanuit het pikdonker een helpende hand toe stak en haar droog de wal ophielp. Dat was uw blogger dus, die op een holletje aangelopen al lang blij was dat hij niet het Damsterdiep in hoefde te springen.
En de eigen schade? Letterlijk en figuurlijk één schrammetje op het voorhoofd. Een wonder. Nog twee ongelukken van anderen volgden op dezelfde route deze nacht. De politie was blij dat er geen gewonden waren en zorgde voor de formaliteiten en de afvoer van het schroot.
Op de gemeentelijke zoutstrooier kon de weg naar huis vervolgd worden. Het was overigens wonderschone nacht, de sneeuw bleef liggen en de sterren straalden. Thuis wachtte een leeg huis en een koud bed. Niemand hoefde ik op de hoogte te stellen. Dat kon de volgende dag wel, we zouden toch ma haar verjaardag vieren.
Het lot
Met zulke wonderen besef ik ten volle dat ik een geluksvogel ben en al diverse keren een beschermengel op mijn schouder te hebben gehad, want er zijn eigenlijk nog heel wat van dit type 'gelukssituaties' aan toe te voegen. Vele 'split second' gevallen, soms zonder gevolgen en soms met.
In principe allemaal kleine wonderen. U kent ze wel. Op de ladder bij uw huis, op de snelweg bij het inhalen, een bezoek aan een theater in Parijs. Het lot, de plek waar u bent, uw menselijke onoplettendheid zo op zijn tijd en de soms ongelooflijke gevolgen of het wonder dat er geen schade uit is ontstaan.
Wiebe, hierboven genoemd, mocht dat geluk niet hebben op 2 juni 1974. Mijn schoolvriend, die mij het schaken leerde, overleed na een ogenschijnlijk klein brommerongeluk, terwijl hij ook dacht dat hij niets mankeerde. Zijn medepassagier ging op de brancard, maar hij had deze meer nodig. Nietsvermoedend over wat er zou gaan volgen nam hij plaats naast de ambulancechauffeur. Zijn milt was gescheurd. Door de zittende houding was het verergerd en een paar uur later geen redden meer aan.
Het leven is soms ondoorgrondelijk.
Alle lezers een Goede Kerstdagen en alvast een Goed 2016 gewenst!
In een 'split second' zag ik nog de auto van rechts aankomen, een VW en even groen als het graan. Camouflageachtig. In een flits wierp ik mijn stuur nog iets naar links in de rijrichting van de auto. Ik raak de auto aan de zijkant en wordt door de lucht geslingerd.
De auto zal al gauw twee keer zo snel hebben gereden. Dat betekent ruwweg dat hij mij frontaal geschept zou hebben wanneer hij ongeveer bijvoorbeeld 0,05 seconde later was geweest. Het is nauwelijks te bevatten. Allemaal fracties van seconden, die dit incident een totaal andere en misschien wel trieste uitkomst zouden hebben gegeven.
Het zogenaamd statistisch onwaarschijnlijke is dus gebeurd. Ook onwaarschijnlijk de gevolgen. Ik had voor zover ik weet geen schrammetje. De voorwiel van de fiets was volledig richting frame gebogen. Keurig op mijn achterste geland. Zittend en zelfs lachend midden op de weg, meen ik me te herinneren. Ik realiseerde me direct, dat ik ontstellend veel geluk had gehad. Alweer!
De bestuurder van de auto was misschien nog wel erger geschrokken. Toch was hij ook opgelucht met de afloop vanzelfsprekend. Zelfs de auto bleek maar een kleine en niet noemenswaardige schram te hebben. Beschaamd trok ik het boetekleed aan en nam alle schuld op me. Anderhalve kilometer naar huis lopen met een halve fiets had ik er dit keer graag voor over. Of het verhaal thuis exact zo is verteld, mag u raden.
Wonder - doortrapfiets
Mijn eerste fiets was die van de overbuurjongen. Er zat geen rem op, een zogenaamde doortrapfiets. De trappers bleven dus ook doordraaien ook al wilde je afremmen. Wie bedenkt zo iets? Een moordenaar op afstand? Kortom, levensgevaarlijk eigenlijk. Een ouder zou bij een dergelijke aankoop nu er voor aangeklaagd moeten worden en uit het ouderlijk gezag gezet moeten worden. Toen gebeurde dat nog niet.
Het zou omstreeks 1963 geweest moeten zijn.Ten Boer was nog een rustig dorp. De honden liepen nog op straat en jij croste onbekommerd over de weg. Spelen gebeurde ook op straat en verder vaak op het oude sportveld, nu het Koopmansplein. Na afloop over het toegangspad en uitrit, de huidige Marskramer, richting Gaykingastraat en naar huis op de Stadsweg.
Zo hard als mogelijk natuurlijk. Op een doortrapfiets dus en zoals geschreven geen remmen. Kortom, niet verstandig, maar met een leeftijd van zes jaar is er nog sprake van enigszins verzachtende omstandigheden, hoop ik.
 |
| De auto kwam van links (bron: Comedy Capers) |
We naderden elkaar op 'hoge' snelheid. Er was geen weg terug, laten vallen op het asfalt leek me geen optie, links stond een muurtje en wat er volgde leek een scene uit het destijds populaire Comedy Capers.
De auto flitste nog net voor mij langs en ik er net achter langs richting grasveld bij de Muziektempel. Een 'split second' eerder of later en de gevolgen zouden niet te overzien zijn geweest.
Wonder - auto
16 december 1984. Het is de eerste, echte winternacht. Dooi in Groningen-stad, buiten een mengeling van vele regen-, en later hagel- en sneeuwbuien en omstreeks het vriespunt. Heldere lucht met directe afkoeling onder het vriespunt volgden na elke bui. Een cocktail van levensgevaarlijke wegomstandigheden. Zo ook deze nacht.
Buiten Groningen waren de wegen al snel veranderd in ijsbanen. Stapvoets rijden natuurlijk te adviseren, maar als je jong bent, voelen zeker de jonge heren zich soms nog even een kleine Hamilton of Schumacher. Ook bij glad weer kan het best wel even wat harder dan de rest. Ook ik voelde me jong, had zelfs handschoenen aan in de auto, net een coureur.
Het is na drieën 's nachts. De 'top 100 aller tijden' op de radio. Nagenoeg geen auto's op de weg. Heel langzaam ga je toch nog een stukje harder. Het gaat goed en nogmaals wordt het gaspedaal iets ingedrukt. Wat rij je op een ijsbaan? 30km per uur is te adviseren misschien en zeker zonder winterbanden waarschijnlijk al te hard. Toch reed ik harder.
Garmerwolde in en uit, het gaat goed. 'Zevenhuisjes' nadert al. Opeens is echter na de flauwe bocht de controle weg. Een wanhopige ruk naar links van mij aan het stuur, een verkeersbord wat nog net in het licht van de koplampen opdoemt voor de motorkap. De auto kantelt, gaat zelfs volledig op de kop en glijdt door. Schrapende geluiden en opeens is het stil.
Je denkt in het water van het Damsterdiep beland te zijn. Hangend op de kop in de gordels. Paniek! De gordels willen niet los. De handschoenen zorgen voor minder 'feeling'. Een inktzwarte duisternis. Wachtend op instromend water en gordels, die je maar niet loskrijgt, zorgen ervoor dat je 'leven door je hoofd flitst'. 'Ik heb nog niets beleefd', dacht ik nog. Zo kon het dus niet eindigen.
| Over de kop |
Geloof het of niet, maar 'Turn! Turn! Turn! van de Byrds (https://www.youtube.com/watch?v=W4ga_M5Zdn4) werd net op dat moment gedraaid op dat moment op de nog altijd spelende radio.
In de verte kwam ondertussen vanuit Garmerwolde een volgende auto. Mijn nog altijd brandende koplampen schenen als een Duits Flak-afweergeschut de lucht in. De automobiliste schrok, gleed weg en reed 150 meter achter me pardoes het Damsterdiep in. Als een woonark lag haar Mercedes afgemeerd langs de wal. Haar schrik was groot toen een voorbijganger, die haar vanuit het pikdonker een helpende hand toe stak en haar droog de wal ophielp. Dat was uw blogger dus, die op een holletje aangelopen al lang blij was dat hij niet het Damsterdiep in hoefde te springen.
En de eigen schade? Letterlijk en figuurlijk één schrammetje op het voorhoofd. Een wonder. Nog twee ongelukken van anderen volgden op dezelfde route deze nacht. De politie was blij dat er geen gewonden waren en zorgde voor de formaliteiten en de afvoer van het schroot.
Op de gemeentelijke zoutstrooier kon de weg naar huis vervolgd worden. Het was overigens wonderschone nacht, de sneeuw bleef liggen en de sterren straalden. Thuis wachtte een leeg huis en een koud bed. Niemand hoefde ik op de hoogte te stellen. Dat kon de volgende dag wel, we zouden toch ma haar verjaardag vieren.
Het lot
Met zulke wonderen besef ik ten volle dat ik een geluksvogel ben en al diverse keren een beschermengel op mijn schouder te hebben gehad, want er zijn eigenlijk nog heel wat van dit type 'gelukssituaties' aan toe te voegen. Vele 'split second' gevallen, soms zonder gevolgen en soms met.
In principe allemaal kleine wonderen. U kent ze wel. Op de ladder bij uw huis, op de snelweg bij het inhalen, een bezoek aan een theater in Parijs. Het lot, de plek waar u bent, uw menselijke onoplettendheid zo op zijn tijd en de soms ongelooflijke gevolgen of het wonder dat er geen schade uit is ontstaan.
Wiebe, hierboven genoemd, mocht dat geluk niet hebben op 2 juni 1974. Mijn schoolvriend, die mij het schaken leerde, overleed na een ogenschijnlijk klein brommerongeluk, terwijl hij ook dacht dat hij niets mankeerde. Zijn medepassagier ging op de brancard, maar hij had deze meer nodig. Nietsvermoedend over wat er zou gaan volgen nam hij plaats naast de ambulancechauffeur. Zijn milt was gescheurd. Door de zittende houding was het verergerd en een paar uur later geen redden meer aan.
Het leven is soms ondoorgrondelijk.
Alle lezers een Goede Kerstdagen en alvast een Goed 2016 gewenst!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten