Mijn eerste bijdrage in de klusrubriek. Over de titel kunnen al snel misverstanden ontstaan. Voor alle duidelijkheid, we gaan het hebben over fietsbanden en wel over het herstel ervan. In het Gronings heet het "lappen", in het Nederlands "plakken".
 |
| Handige man |
Mijn eerste ervaring op dit gebied komt uit mijn vroege tienerjaren, zeg maar begin jaren zeventig. Het zou een memorabele dag worden. Gewapend met het groene Donald Duck-handboek (hoe herstel je een lekke band?) en het bekende rode doosje met lapspullen ging ik mijn eerste lekke fietsband te lijf.
Vader was er handig in, de fietsenmaker is er nog handiger in en noem één reden waarom ik er niet handig in zou zijn.
Bandenspanning
Aan de slag dus. De eerste, toen nog metalen bandenlichter werd tussen de buitenband geperst en onder grote spanning op een spaak vastgezet. Dat was nog gemakkelijk. Toen was het volgens Donald Duck en zoals ik het las en begreep de bedoeling om nummer twee eveneens op dezelfde wijze er tussen te wurmen. Dat ging al een stuk moeilijker, want nummer één zette immers al behoorlijke extra spanning op het geheel.
 |
| Bandenlichters (metaal) |
Minuut na minuut verstreek. Eigenlijk speelde ik het niet klaar, maar af en toe wat extra doorzettingsvermogen tonen kan geen kwaad en dus zette ik door. Gekreun en gesteun, maar ik kwam geen steek verder. Natuurlijk werd er bij deze "act" op het fietswiel grote kracht uitgeoefend en het geheel bewust en onbewust flink heen en weer geschud. Aandacht voor de eerste bandenlichter was er in het geheel niet meer bij en dat was een kleine beoordelingsfout zoals achteraf bleek. Een leerzame fout.
 |
| K.O. |
Een centimeter naar links of rechts en de gevolgen waren niet te overzien geweest. Na deze traumatische ervaring duurde het ruim vijfentwintig jaar voordat ik aan poging twee begon. (wordt vervolgd)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten