Hardlopen en sporten boven de 50. En dan?

Slakkentijden

Nee, het is geen snelheid van 50 km p/u rennen, maar de leeftijd in de titel. Langzaam maar zeker kom je er achter dat ook jij ouder wordt. Signalen zijn er als consequent dalende kilometertijden en veranderingen in lichaamsonderdelen, lichaamsbouw en spieren. Het laatste in 2014 - 2015 resulterend in het Piriformis-syndroom . Geen pretje. 

Hoe ga je hier allemaal mee om? Accepteren of niet. Dan heb je ook nog een jongere vrouw die regelmatig opmerkt, dat ze op me 'neerkijkt'. "Je wordt kleiner", zegt ze met regelmaat. "Napoleon, Messi en Maradonna waren ook klein, veel kleiner zelfs", zeg ik dan maar, "en dat zijn ook niet de minsten".

'Onacceptabel', was mijn eerste gedachte toen ik na mijn 45e steeds moeizamer in de buurt van de vier minuten per km (15 km p/u) ging rennen. Totdat je een medisch sportartikel leest waarin staat, dat je vrijwel elk kalenderjaar na je 50e een minuutje langzamer over de 10km gaat lopen. Ik behoor bij de gelukkigen die met 35 - 45 seconden trager per jaar deze biologische wijsheid enigszins ondergraven. Dat is in elk geval positief nieuws.

Nooit had ik in mijn jongere jaren gedacht, dat ik in de buurt van 50 minuten zou uitkomen op de 10 km. "Ja, achter de rollator misschien op mijn 90e." Maar nu al, slechts 67 jaar, dat had ik niet zo snel verwacht. Inmiddels is dit echter een feit. Alleen op wonderdagen lukt het af en toe nog kilometertijden beneden de vijf minuten te registreren. Langere afstanden dan de 10km zijn al enige jaren geschiedenis. Ik word een slak.

Loslaten en vastklampen

Je moet dus je niet meer op het wereldrecord richten. Laat het los. De lezer begrijpt, dat ik de lat en de doelen in mijn jeugd niet te laag heb gelegd. Ook het halen van de Olympische Spelen mag langzaam aan ook als vrijwel onhaalbaar doel terzijde worden geschoven. 

"Wees blij, dat je nog gezond bent", wordt steeds vaker de opmerking van velen. Dat klopt. In de vrienden- en kennissenkring begint ook de toonzetting in het eerste half uur al steeds vaker in de richting van alle (lichamelijke) malheur te gaan. Of het de vrolijkheid bevordert?

Kortom, op sportief gebied klamp je je vast aan nieuwe ijkpunten. Op Strava je hardloop- en racefiets-gemiddelde stiekem boven die van jongeren zien te houden. Dat gaat letterlijk en figuurlijk ook al met vallen en opstaan. Zie: Ode aan de fietshelm

Sporthorloge-fabrikant Polar is er dan ook nog. Die stalt je op basis van de biologische gegevens en geregistreerde prestaties in een categorie met leeftijdsgenoten. Op het theoretische Polar-resultaat ben ik trots, namelijk "uitstekend". Maar de marathon in een voorspelde (!) 3u 47min nog lopen, dat klopt gevoelsmatig niet. 

Een dergelijke tijd lopen wanneer de 10km steeds vaker al als een marathon voelt, lijkt me nagenoeg onmogelijk. Het overleven van zo'n marathon zou al een wonder zijn. Een versneld naderend levenseinde lijkt eerder in beeld te komen. Maar .... een mens kan soms veel meer dan ie denkt.

In elk geval mag ik me dus nog in de bovenste categorie inschalen voor zover u over een geoefend oog beschikt -zie onder.

Bij het zwemmen ('s ochtends 7.00u) komt ook de bodem in zicht. Waar je vroeger als een oeverzwaluw over het water scheerde, komt ook hier de tand des tijds om de hoek kijken. Gelukkig zwemmen ook anderen soms (nog) langzamer. We zinken soms nog net niet. Tenminste, zo lijkt het soms in de baan naast me met een bijna verticaal zwemmende, maar superaardige medeburger. Maar, we zwemmen, sommigen zelfs dagelijks.

'94½ jaar'

Wat je echter ook doet aan beweging, blijf het doen is het advies. Het is een goed advies. Accepteer de nieuwe 'traagheid' en geniet van je omgeving, je gezondheid en al het andere wat je geluksgevoel verhoogd. 

Ondertussen, trapje op en af met volle emmer, kruipt moeder van 94½ jaar met een nieuwe, tweede knie vrolijk door de pas gesealde en geverfde kelderruimte om de boel voor de herinrichting met een sopje schoon te maken. Vooraf zag ik eerst nog wat kniebuigingen bij de achterdeur. Salto achterover liet ze zekerheidshalve achterwege. Ja, het is altijd lachen bij ons in de familie.

"Oefeningen volgens het revalidatieboekje", zei ze. 's Middags rent ze achter de winkelwagen met licht verhoogd tempo voor de grap door de PLUS naar de kassa. Ondanks de drukte merkt ogenschijnlijk niemand het op. Toch, het was bijna 5 km p/u. "50 km p/u wordt te lastig", aldus mijn moeder. Het wordt mijn nieuwe stip op de horizon voor het jaar 2050.