De schijn bedriegt

Klaas Dijkhuizen - Marcel Kuipers ("De schijn bedriegt")

Op 14 januari jl. stond de derby Bedum-Ten Boer op de agenda. Het werd de zoveelste teleurstelling voor onze club, want de wedstrijd ging met 5-3 verloren.

Ik mocht samen met Gerard Zijlema nog het genoegen smaken een puntje scoren. Verder is een gepast stilzwijgen op zijn plaats. Hierboven de stand voor de laatste zet van wit, waarna zwart na uitvoering er van pardoes opgaf.

De zet werd gespeeld in het laatste kwartier van de partij. Langdurig rekenen konden we vergeten, de tijd tikte immers ongenadig door.

Beduusd nam ik de felicitatie van de tegenstander in ontvangst. Kennelijk was hij murw gespeeld, ...
.... nadat hij ruim 40 zetten lang onder grote druk had gestaan en een pionnetje moest inleveren.

Beduusd was ik, omdat ik totaal nog niet zeker was van mijn zaak en zelf nog druk zat te rekenen. Wonderbaarlijke reddingen in dergelijke stellingen heb ik maar al te vaak de revue zien passeren. De zet werd voornamelijk gespeeld om tijd te winnen, want een reeks van zetten achter elkaar was hierna verplicht.

De soms verschrikkelijke klok tikt gestaag door

Aan de geïnteresseerde schaakliefhebber een aantal vragen:  (natuurlijk zonder hulp van de computer)

• Welke zet speelde wit volgens u gezien de geschetste omstandigheden?
• Had zwart direct moeten opgeven?
• Indien nee, waarom zou hij verder moeten doorspelen (met in het achterhoofd de doortikkende klok)?
• Was er nog een alternatief voor wit?

Het zou leuk zijn als u zou reageren. Binnenkort kom ik er op terug.

Het blijkt een leerzame stelling te zijn. Voor mij persoonlijk en misschien voor u. Wekenlang zit hij in de hersenpan, totdat alle scenario's - vaak zonder bord en stukken - zijn doorgenomen. U ziet het, we zijn inmiddels vijf, zes weken verder. Pas na alles bij langs te hebben gelopen en te hebben geanalyseerd neem je echt afscheid van de partij.

Ik vraag me nog steeds af wat ik gespeeld zou hebben onder de steeds groter wordende tijdsdruk. We zullen het nooit weten.