Albert Dijkhuizen (1924 -2014) - in memoriam

Gepaste stilte

Dijkshorn - Ten Boer

Na een langzaam afnemende gezondheid overleed dinsdag 20 januari mijn vader. Net als ikzelf geboren te Zeerijp in maart 1924 en dus bijna 90 jaar geworden.

Mijn vader kon terugkijken op een goed, boeiend en soms spannend leven. Zo boeiend, dat hij het middels een autobiografie wilde vastleggen. Jammer genoeg lukte het hem niet meer zijn verhaal af te maken en strandde ergens in het jaar 1946.

Verder beschikte hij over een zeldzame hoeveelheid energie. Na zijn schooltijd ging hij al direct aan het werk, nog maar 15 jaar oud. Eerst als wagenmaker in Odoorn in Drenthe, later zelfs nog wat verder t.w. in Dedemsvaart in Overijssel.

Van een uitstekend openbaar vervoer was nog geen sprake dus werd regelmatig hiervoor de fiets gepakt om de werkplek te bereiken. Afstanden van 70 of 100 km (Dedemsvaart), het was geen punt voor hem.

's Morgens om 4 uur weg vanuit Zeerijp en tegen tienen aankomen met een beetje geluk. En dan nog aan het werk vanzelfsprekend. Gelukkig was kost en inwoning toen nog heel gewoon. Lange werkweken waren het toen nog, want ook op de zaterdagochtend werd nog gewerkt.

In de oorlogstijd vond hij het als 16-jarige eerst nog wel spannend. Twee jaar later werd dat anders toen de leeftijd van 18 werd bereikt.
Een eerste oproep van de Duitsers om voor hun te gaan werken werd nog genegeerd, maar hierop volgde al gauw een spannende zoektocht van de Duitsers aan huis. Hij kon nog net op tijd ontsnappen en vlak bij huis wegduiken in een enorme bos brandnetels. De Duitsers vonden hem niet.

Bij de tweede oproep had hij geen keuze en werd hij naar Frankrijk gestuurd. Daar werd een halfjaar gewerkt aan de Atlantikwall in Bretagne ergens in de buurt van Saint-Nazaire.

Verlof was er nog wel voor deze jongens. Eens per kwartaal mocht je naar huis. Bij het tweede verlof nam hij de beslissing om onder te duiken in de NO-polder. Hij bereikte na nog twee spannende jaren ongeschonden de bevrijding in 1945. Nog maar 21 jaar, jong en dus groot feest, maandenlang zelfs.

Hierna als timmerman weer aan de slag in de bouw. Er werd getrouwd in 1955 met Siny en vijf kinderen werden er geboren in een soms te klein huis aan de Stadsweg in Ten Boer.

Na een tweede verhuizing in Ten Boer ging het beter. Eén voor één verdwenen de kinderen in de jaren tachtig uit huis. Pensionering volgde in 1986, maar zijn arbeidzame leven zat er toen nog lang niet op.

Na zijn pensionering werden van drie kinderen de huizen van onder tot boven, natuurlijk met de nodige hulp, onder handen genomen en voor een groot deel door hem en mijn moeder verbouwd. Bijzonder dankbaar voor deze hulp kijken ik, mijn broer en zus op deze gigantische klussen terug. Ook was hij, samen met mijn moeder, bijna altijd paraat als oppas in de vakantie of werkend in de tuinen van de kinderen. Altijd bezig dus.

Vele mooie familieweekenden volgden nog evenals een gezamenlijke vakantie in Denemarken
met uw blogger en mijn gezin. Lange fietstochten in de zomer, kortere in de winter of bijna dagelijkse wandelingen zijn kenmerkend voor zijn enorme energie gedurende zijn hele leven.

Ruim zeven jaar kreeg hij een eerste lichamelijke waarschuwing. Heel langzaam verdween sindsdien de energie en kracht uit zijn lichaam.
De geest wilde nog wel en bleef goed tot de laatste dag. Zelfs de humor bleef tot aan het laatste moment, maar het lichaam dacht er anders over deze 20e januari.