Ode aan de fietshelm

 'Krakende hersenpan'

De verrassing is gigantisch. Exact na 100 km fietsen volgt de lancering, een kopie van Cape Canaveral, maar dan anders. De vlucht lijkt eindeloos, maar duurt in werkelijkheid hooguit seconden. Schaduw van de bomen en een jongere fietser met oordopjes vlak voor me camoufleren de naderende climax in het wegdek. Letterlijk en figuurlijk wordt het het hoogtepunt van de dag.

Twee forse betonplaten drukken door warmte en /of boomwortels elkaar de lucht in. Handhoogte ongeveer. Als je zoiets op de racefiets met bijna 30 km p/u niet ziet dan heb je een potentieel komend probleem van ongekende opvang. Ik zag het niet. We zijn in de buurt van Noordlaren.

Noordlaren

Tijdens de vlucht draaide het voorwiel in de lucht om vervolgens - gedraaid - als eerste weer op de grond te landen, natuurlijk volgt de rest van de fiets met uw blogger in het zadel. Na dit scenario vervolg je echt de weg niet meer op een normale manier. Wel even op een abnormale. "Joehoe" of iets wat daarop lijkt, schijn ik tijdens de vlucht in de lucht nog hard geschreeuwd te hebben. Het hielp niet.

De smak op het beton begon met het hoofd, mijn hoofd. Scheurend gekraak hoorde ik. In een fractie van een seconde dacht ik, dat het inderdaad ook echt mijn hoofd was, een krakende hersenpan dus. In een volgende fractie van een seconde bedacht ik, dat het mijn fietshelm moest zijn. In een derde fractie van een seconde was er daarom zelfs even een vorm van blijdschap. Die was echter maar van korte duur.

De landing eindigde ongeveer acht, negen meter na een schuifpartij met het rechter lichaam over het niet meegevende en heerlijk schurende beton. Op de buik in het hoge gras naast het fietspad kwam ik hijgend tot stilstand. Minutenlang durfde ik me nauwelijks te verroeren, bang dat er ergens losliggende lichaamsdelen achter zouden blijven. Gras kriebelde in de neusgaten. Ik kon me verder eerst niet voorstellen, dat er nog iets heel was. Aan het lichaam dus met name. Ook ben ik al wat ouder dan de gemiddelde NL-er, volgens sommigen zelfs behorend bij een risicogroep. Wat een ongelooflijke gigantische smak was dit, volkomen 'out of the blue'.

De jonge fietser bleek stoïcijns te zijn doorgereden. Dit zou eigenlijk strafbaar moeten zijn als je niet weet hoe de vlag bij de achterblijver er bij hangt. Mijn fietsgenoot, die wel zicht had gehad op het lanceerplatform reed daar nog onbeschadigd al eerder overheen en kwam terug na mijn 'joehoe'. 

Een engel in een auto stopte wel. Hoe ze me zag, was mij een raadsel met al dat hoge gras naast de weg. En.... geheel toevallig passeert een medewerker van de Gem.Groningen. Ook hij stopt.

"Opgeven is geen optie"

Na enkele minuten lukt het me om te draaien, zelfs om te gaan staan. Trillend en hijgend sta ik langdurig bij te komen. De schade wordt hierna in ogenschouw genomen. 

Een bloedende neusvleugel vanwege de enorme druk van de fietshelm op de bril, een gebutste rechter schoudergewricht, een enorm bloedende en geschaafde elleboog, en een grote schaafwond op de dij. Het hoofd lijkt via de helm een klap te hebben gekregen, maar voelt redelijk aan. De kleding hing er gescheurd en hier en daar in flarden bij. 

"Wel even naar je hoofd laten kijken", zeiden de helpers. "Och, dat zeggen ze al jaren, bijna elke dag",

 is mijn antwoord. Het was weer lachen geblazen.

Wonder boven wonder leek de fiets in een zodanige staat te zijn geland, dat er weer op gefietst kon worden als je wilde. "Of zullen we je thuis brengen" was het aanbod van een inmiddels 2e gearriveerde Gem.Groningen medewerker. Hij zag ook al snel in, dat het fietspad een riskante aanblik bood voor de argelozen onder ons tweewielervolk.

Na een kleine test besloot ik 'nee' te zeggen op het aanbod. Net als in de Tour moest Parijs gehaald worden, in dit geval de Tour naar Ten Boer. Wat is nu nog maar 25 km? "Opgeven is immers geen optie." 

Ten Boer werd gehaald. De bebloede elleboog en neus, de gescheurde kleding, het zal een fraai gezicht zijn geweest. Het gemiddelde 25,2 km p/u, alleszins acceptabel gezien de omstandigheden en daar doen we, de wielrenners, het voor.

Ode aan de helm

Maar serieus, als je in NL in dit hectische verkeer, met soms smalle paden, elektrische fietsen, speedalecs, op de racefiets, en zo langzamerhand ook op de gewone, geen fietshelm opzet dan ben je niet meer de slimste en dan druk ik me zachtjes uit. De rechterkant van de helm was op acht vitale plaatsen door midden gescheurd!! (zie foto boven).