Geluk bij een ongeluk

Wonder en wonderlijk toeval


Het is zondagochtend 17 december 2017 wanneer ik tegen zessen wakker word van een gesprek op de achtergrond van mijn vrouw op de mobiel.

Het gesprek verloopt rustig. Eerst flitst er nog de gedachte van een hinderlijke verstoring van de nachtrust door mijn hoofd.  Ik draai me daarom eerst nog eens even lekker om en wil verder slapen. Na afloop van het gesprek vraag ik toch maar even naar het hoe en waarom. Het was onze zoon Robert, die meldt dat hij net een ongeluk gehad heeft.

Gezien het rustige gesprek maak ik me niet direct zorgen. Robert meldde heel kalm, dat ze na een stapavond in Groningen in een taxi op weg naar huis waren en een ongeluk hadden gehad.

Verder, dat de taxi halverwege Garmerwolde en Ten Boer plotseling raar begon te doen en ging slingeren. Een grapje van de chauffeur dacht hij zelfs nog even, maar toen deze ook nog er bij begon te schreeuwen, werd de ernst van de zaak ingezien. Vijf man, Robert samen met vriend(inn)en en de chauffeur begonnen aan een angstig avontuur.

Kantje boord

Het wegdek was spiegelglad als gevolg van regen- en hagelbuien en een temperatuur even onder nul. Een glijpartij van een dikke tweehonderd meter volgt, misschien zelfs wel meer. Het is aardedonker, het water van het Damsterdiep met alle risico's van dien ter rechterzijde.
Seconden lijken een eeuwigheid te duren, de taxi schiet inderdaad eerst naar rechts richting het donkere en koude water.

De chauffeur weet op het allerlaatste moment kennelijk toch een snoekduik te voorkomen en krijgt de auto weer de linkerkant op voor zover er nog sprake is van enige controle over het voertuig. Daarna verliest hij echter wel de controle over de auto, die vervolgens naar links glijdt. Daar belandt deze in de zachte berm, kantelt, en glijdt verder op zijn zij. De auto ramt een boom en komt - nog steeds op zijn zijkant - tot stilstand op het fietspad.

Lichte paniek volgt in de duisternis, want je wil uit de auto. Desoriëntatie, schrik en lichte shock bij de inzittenden. De gordel, die eerst niet los wil vanwege de spanning die er al hangend op rust en de paniek enigszins vergroot.

Gelukkig had de taxi een dakraam en die was er door de klap uit gevlogen. Met enige moeite weet iedereen naar buiten te krabbelen. En dan sta je daar in een doodse stilte, het is koud, leeg en eng.
Wonder boven wonder lijkt niemand eerst ook maar iets van letsel te hebben, op een buil na dan.

Elders in de provincie verongelukte een vrouw in het Starkenborghkanaal. De politie heeft het superdruk door talloze ongelukken als gevolg van de gladheid. Politie, ambulance en bergingsbedrijf komen naar de plek des onheils. Na enig onderzoek lijkt de fysieke schade bij ieder mee te vallen of afwezig te zijn.

Ik mag zoon en vriendenstel een klein uur later ophalen. Ze staan in alle rust eenzaam te wachten bij kruispunt Bovenrijge, de politie was al weer weggeroepen. Het lijkt een ophaalritje als zo vaak. Zelf ben ik ook nog niet goed wakker en helder. Het wegdek was nog steeds verraderlijk glad zoals in Ten Boer nog eens bleek met 20km p/u.

Een kleine tien minuten later zijn ze heelhuids thuis. De mentale klap kwam later. Immers, het besef begint dan door te dringen, dat bij een slip met een einde in het Damsterdiep erger had kunnen aflopen. Zeker met zoveel mensen in de auto. Of dat de botsing veel ernstiger fysieke schade had kunnen berokkenen.

Plek des onheils

1984

Het is zondagochtend 16 december 1984 wanneer uw blogger tegen vieren in de nacht huiswaarts keert. Terug van een stapavond, alleen en met eigen auto. Het was een andere tijd zullen we maar zeggen.
Het is een mooie winternacht, de eerste nacht met eerst regen- en later hagel- en sneeuwbuien. De temperatuur zakte op het platteland naar beneden 0º. De hagel en sneeuw bleef meer en meer liggen.

In Groningen was het nat en nog dooi, buiten de stad begon een wonderschone, witte wereld te ontstaan.

De weg is spiegelglad vanwege platgereden hagel en sneeuw. Even buiten Garmerwolde begint de auto plotseling te glijden. De auto schiet naar rechts, een ruk aan het stuur naar links volgt, een verkeersbord doemt voor mij op, een klap, een schuiver, en de auto vliegt over de kop.

Tientallen meters verder eindigt de omgekeerde glijpartij vlak bij Zevenhuisjes. "Ik lig in het Damsterdiep",  is de eerste gedachte en omgekeerd in de gordels hangend. Het leven flitst dan echt in seconden langs zoals je vaak hoort. Ik krijg de gordel niet los vanwege de spanning, die er in omgekeerde houding op rust.

"Dat was het dan"', denk je heel even en wachtend op het ijskoude water. Maar, er gebeurt niets. Het is, op de radio na, stil (Op de radio volgens mijn herinnering met 'Turn, turn, turn' -!!- van The Byrds, maar na factcheck toch met enige twijfel) .

Ik krijg daardoor de tijd om na te denken ("Zo kan het toch ook niet eindigen", denk je dan. Ik had nog lang niet genoeg beleefd.). Het lukt me de gordel los te krijgen, het autoraampje kan ik open draaien en ik ontsnap naar buiten. Een andere auto rijdt rustig voorbij zonder te stoppen. Raar, maar dat besefte ik eigenlijk niet op dat moment.

Mijn auto blijkt op de rand van de wal van het Damsterdiep te liggen. Een flinke duw en hij ligt in het water. De fysieke schade: een minimaal schrammetje op het voorhoofd. Het dak van de auto was helemaal geplet aan de bestuurderskant. Een wonder.

Tijd om te bekomen van de schrik had ik niet. In de flauwe bocht bij Garmerwolde krijgt een automobiliste de schrik van haar leven. Mijn koplampen schenen nog altijd schuin de lucht in. Ze trapt op een kleine 200 meter afstand in de duisternis hard op de rem. De auto glijdt het Damsterdiep in. Nog twee ongelukken volgden op hetzelfde stuk die nacht.

"Nee, hè" flitst het door me heen, "moet ik toch nog het koude Damsterdiep misschien in". Op een draf er naar toe. Het bleek een vrouw in een Mercedes te zijn. De auto lag als een woonboot in het water. De grootste schrik voor haar was dat er iemand op de walkant haar een hand wilde geven. Ook zij was ongedeerd.

Een strooiwagen bracht me naar de Boltbrug in Ten Boer. Een achthonderd meter lange wandeltocht naar huis volgde, de sterren stonden te twinkelen over een inmiddels sprookjesachtig en feeëriek Ten Boer.
"Wat toch een wonderschone wereld", dacht ik nog onderweg.

Aan de horizon de plek van 1984

Ik genoot, ik genoot van het leven, een kostbaar leven. Thuis wachtte er niemand. Ik ging naar bed.

's Middags naar mijn ouders en het verhaal verteld. Mijn vader in 1984 was 60 jaar.

Het toeval is, dat uw blogger op moment van schrijven ook 60 jaar is. Ook toeval. Het ongeluk van Robert en vrienden was op exact een kilometer van dat van mij, het weer vrijwel hetzelfde, de datum bijna hetzelfde, en de afloop in beide gevallen ongelooflijk goed.

Een wonder!

Ik wens alle lezers wonderlijke, gezonde en goede Feestdagen.