In memoriam, een groot sportman, Jan Velting (1954-2017)

Altijd de eerste

Gisteren, 19 september, overleed Jan Velting. Een groot mens en sportman, slechts 63 jaar. Jong nog, maar geveld door een ziekte, die hem ruim vier jaar geleden trof en die hem uiteindelijk fataal is geworden. 55 jaar lang zijn we voornamelijk op sportgebied voor een groot gedeelte samen op gegaan in ons Ten Boerster leven.

In de gemeente Ten Boer is er vermoedelijk niet eerder iemand geweest, die in zoveel verschillende sporten zo'n hoog niveau heeft behaald.

Ik noem hardlopen, zwemmen, fietsen en schaatsen en dus triatlon. Ook als voetballer deed hij het niet slecht. 

Voetballen bij Omlandia natuurlijk, een snelle aanvaller, maar hier had hij pech. Twee maal een beenbreuk op het veld betekende het einde van zijn voetbalcarrière. Verschil in beenlengte het gevolg, maar daardoor liet hij zich niet tegenhouden. Jan was een 'trainingsbeest'.

Altijd was hij de eerste

Speelterrein 

We groeiden samen op aan de Stadsweg. Jan op nummer 55, ik op 51. Jan drie jaar ouder, maar we waren nagenoeg altijd met vele anderen op straat aan het spelen. Je wist eigenlijk niet anders. Overall aan na schooltijd en naar buiten. We leken ook nog eens op elkaar en werden vaak verwisseld. Krullen en sproeten, velen zagen geen verschil.

Het was nog de tijd van slootje springen. Waar Kloostermolen nu is, liepen wij vele keren de weilanden in. Kilometers ver soms, zeker in de winter als alles dicht lag met sneeuw en ijs. 

En de sloot in natuurlijk, want de afstand werd nog niet altijd even goed ingeschat. Werkelijk alles deed je buiten. 's Middags na school en in de vakanties.

Zelden ging er iemand kamperen of echt weg in die tijd. Dus het was bijna dagelijks boompje klimmen, verstoppertje, kattenkwaad uitvreten, vuurtjes stichten, blikspuit, hinkelen, en voetballen natuurlijk. In de sneeuwrijke zestiger jaren was het verder nog schaatsen geblazen op de slootjes achter het huis of op de boerengracht. Vanaf eind zestiger jaren was er dan eindelijk ook nog het zwembad. De tijd als in 'Het Dorp' van Wim Sonneveld.

Het voetbal was nagenoeg altijd op het oude Omlandia-complex, nu ons winkelcentrum. Wat hebben we wat afgevoetbald daar. Carbidschieten in de zomer vanuit bomen, kan ik me nog herinneren. Noord-Korea zou jaloers geweest zijn op de knallen.

Toen we wat ouder werden kregen sommigen een wielrenstuur op de fiets. Een echte racefiets was destijds een veel te dure uitgave. Ik schreef hier al eens over op mijn blog in 2012.   Zie: Doodsverachting-de-tour-van-ten-boer.html

Jan won altijd het fietsrondje Stadsweg-Wigboldstraat-H.Westerstraat. Elk jaar wilde ik hem verslaan en fietste me de longen uit het lijf. Er kon op een gegeven moment gewoon niet sneller gefietst worden naar mijn mening. Dat klopte voor de anderen, maar Jan fietste elk jaar sneller. Jan was overal bijna goed in.

En altijd was hij de eerste.

Vanaf 1971 de jaarlijkse Sportweek. Een compleet atletiekgala in de eerste jaren. Natuurlijk waren we ook daar weer. Zoveel mogelijk medailles in de wacht slepen. Jan, ik, Cees Venhuizen, Simon Blaauw en Jannes Nijboer waren de voornaamste hardloopkandidaten voor de Mini-Marathon (klassement Gem.Ten Boer).

Mijn eerste doel was dus destijds om Jan Velting eens te verslaan. Hij zat me altijd sportief uit te dagen. Dat heeft minstens twintig jaar geduurd en vermoedelijk heeft hij bij de eerste keer af moeten zeggen wegens een blessure. Win ik een keer de Mini-marathon, dan is hij er niet bij. Net alsof het geen 1e prijs is.
Eerlijk gezegd kan ik me ook niet meer herinneren of het me later wel eens gelukt is. Minimaal negen keer (ik mis twee jaren dus misschien vaker) won hij de Mini-marathon van alle gemeentelijke inwoners en dat aantal mocht ik eveneens noteren. Gevoelsmatig won ik echter alleen maar dankzij de vermoedelijke afwezigheid van ...... ,u raadt het al, Jan.

Slechts een vijf jaar geleden stond als 58-jarige nog aan de start van een Speedman in Drachten voor een-achtste-triatlon. Te midden van dertigers en veertigers werd hij vijfde. Ongeloof stond in de ogen van de medesporters. Zijn leeftijdgenoten volgden vanzelfsprekend op respectabele afstand.
Onwaarschijnlijk vaak heeft hij daarnaast de duatlon in Loppersum gewonnen.

Het toeval wil, dat we later qua werk tegenover elkaar komen te zitten in Hoogezand. Af en toe rijden we gezamenlijk terug. Ik, werkend achter het bureau, hij staand werk bij Kampen Constructies, zwaar werk dus. Dat weerhield hem er niet van om af en toe bij collega 'Flip' Knol uit de auto te stappen en terug naar huis te rennen vanuit Harkstede. Een lichte training, aldus Jan. Vermoedelijk een fietsrondje na het avondeten er achteraan. Dat is zoals ik Jan al die jaren heb gekend. Een sportman in hart en nieren.

Wanneer Jan dus 'licht' trainde bedoelde hij, volgens mij, hooguit zo'n vijf keer per week plus een wekelijks fietsrondje Lauwersmeer (100km) en dat tot ver na 50-jarige leeftijd. Ontelbaar vaak hoorde ik dit soort verhalen wegens blessures. Lichte training! Wat een ogenschijnlijk onuitputtelijke energie!

Zo'n tien jaar geleden kreeg hij op het werk een zware putdeksel op de voet. "Ik kin nooit meer runn'n", zegt Jan. "Vout is noar de knoppen. Verbrijzeld.".
Dat was dus echt zo, maar ook een slimme opmerking. Stiekem probeerde hij een aantal maanden weer te sporten en het 'ging' weer. De zaak was kennelijk weer redelijk aan elkaar gegroeid. Tandje erbij dus de maanden er na.

'Hoef ik eindelijk eens niet meer extra te trainen', dacht ik intussen. Jan staat de zomer erop desondanks toch aan de start van de Mini-Marathon. "Dat wordt niks", zegt hij vooraf nog tegen me. Hij start voor me en gaat er als een speer vandoor. Ik heb hem niet weer gezien. En natuurlijk kon ik hem wel schieten met al zijn opmerkingen over zijn voet.

Vele sportverhalen zijn hier vermoedelijk nog aan toe te voegen, maar waardering moeten we hebben voor iemand met zo'n sportgeschiedenis en best wel veel fysieke tegenslagen. Nooit heb ik hem desondanks betrapt op een slecht humeur. Zat het tegen dan ging hij dat gewoon weer als nieuwe uitdaging zien.

Weer was hij de eerste.

Ruim vier jaar geleden begonnen de eerste verschijnselen zich te manifesteren van iets ernstigs. Een zware operatie volgde. Getraind op de hometrainer tot het laatste moment in het ziekenhuis. Jan heeft nooit meer nadien echt mogen sporten, maar hij begon wel aan de zwaarste wedstrijd van zijn leven.

En ..... weer eindigde hij voor mij. Weer eerste. Voor de laatste keer.

Ria en kinderen, veel sterkte gewenst. Je man, jullie vader was een bijzonder iemand.