Slippertjes

Geweldig genoten

Venetië

"Als het maar een warm land is" was één van de eisen van het jongere deel van het gezin ergens begin 2015. Het werd een warm land, bijzonder heet zelfs dit keer.

Jarenlang heb ik het weten tegen te houden, maar de procentuele invloed van de rest ging langzaam richting de vijftig procent. Ondanks een hartstochtelijk betoog om een ietsiepietsie-koelere regio op te zoeken, delfde ik het onderspit. Het werd Italië.

Met 'de vlam in de pijp' werd dus de Brennerpas overgestoken en belandden we voor de eerste keer als gezin in een Mediterraan klimaat. Weer een vinkje op de bucket-list van dochterlief er bij. Nog maar zo'n duizend te gaan.

Vakantie 2015 en waar ik al bang voor was, werd direct bewaarheid. Gestaag kroop de temperatuur al bij de eerste de beste zuidelijke alp omhoog. 35º, 36, 37, 38, 39 en, ja hoor, ook 40º kwam op de autothermometer in beeld in de gelukkig verder nog koele auto.

Buiten de auto sloeg de zon en de hitte onverbiddelijk toe. Lamgeslagen was je al na een seconde bij een tussenstop. "Wat is hier leuk aan?", denk je stiekem om de gezinspret niet direct te verstoren. Vier dagen later zou de hitte pas zijn hoogtepunt bereiken aldus de prognoses. Een alleraardigst vooruitzicht dat het nog heter kon worden.

Slipper 1

Ook de wind liet het die eerste dagen afweten. Ja, tegen tien uur 's avonds mochten we af en toe een licht zeebriesje vernemen. Overdag werd elke mogelijke activiteit door de hitte in de kiem gesmoord. Water en ander vocht moesten we hebben. Om te drinken en om af te koelen. Non-stop. De actieradius bedroeg dan ook hooguit een sloffende 300 m richting zwembad of zee en iets langer een autoritje richting een koele Coop-hypermarkt. Geweldig, dan zie je nog eens wat van zo'n land.

Liters vocht verslonden we die eerste dagen. Gutsen van het zweet was het verder geblazen.

"Een heel andere warmte", hoor je dan vaak. Bullshit! Het was net zo klam als in ons kleine kikkerlandje. Maar goed, we hadden het maar leuk te vinden met z'n allen. Lekker er even tussenuit.

Ik ken ze. Die toeristen, die 'all-in' inderdaad een week of zelfs twee week de bovengenoemde actieradius van tent/caravan - zwembad/zee - terras v.v. dag-in-dag-uit kunnen volhouden en dus het 'echte' Turkije, Griekenland, Frankrijk, Spanje of Italië op deze manier in culturele en sportieve zin opsnuiven. Zelfs dit weten vol te houden zonder ook maar een boek, krant of spelletje. Als een kip aan het spit en glimmend van het vet en zonnecrème ronddraaiend op het ligbed. Dit zelfs vol trots bij thuiskomst durven te vertellen. Je zou er haast respect voor krijgen.

Nee, dat nooit. Na drie dagen was ik het beu. Er moest gewoon actiever bewogen worden. Toch rennen dus in de ochtend hoewel de 25º al was overschreden. Het was kantje boord die eerste keer, maar de finish werd op randje van uitputting na een dikke 8 kilometer gehaald.

Ook op het strand was ik min of meer het buitenbeentje. Mijn hele leven lang draag ik ook daar sportschoenen, terwijl de rest het op zijn sloffen en slippers doet. In het leger moest je ten alle tijde snel kunnen vluchten, is me geleerd. Een goed advies en slippers zijn dus uit den boze met zo'n standpunt. Dit keer betekende het strand en met name het loeihete zand grote kans op 1e graads brandwonden bij meer dan 10 meter richting zee en uw blogger ging na ruim 50 jaar voor het eerst overstag. Slippers moest ik kopen van de familie.

Blind werd maat 41-42 van de Havaianas-slipper gekocht. Passen bleek niet mogelijk vanwege een verbindingsdraadje. Ze bleken veel te groot te zijn. Een miskoop. Idioot gezicht met al die extra centimeters achter je hiel. Of je een vliegdekschip meezeult. Doodongelukkig voelde ik me er op en dan nog dat ellendige friemelstukje tussen grote teen en wijsvingerteen. Een klaploper voelde ik me, letterlijk en figuurlijk. Ik haatte ze direct al. Eens maar nooit weer.

Slipper 2

Na de tweede hardloopsessie liep ik in de dodelijk vermoeiende hitte bij terugkomst spontaan de verkeerde caravan in. Water was het waar ik op dat moment naar smachtte. Nietsvermoedend ging ik direct op weg richting kraan en koelkast.

De trots van het Noorden . De juiste plek.

Een knap blond 'ding' in een mooie en rode kortebroek kwam me glimlachend tegemoet. "Zeker iemand van de organisatie", dacht ik nog. Gewoon sympathieke belangstelling waarschijnlijk. Of het ons bevalt? Nu zeker wel!
Totdat manlief in beeld kwam en me op licht verontwaardigde wijze vroeg wat ik wel van plan was. In helder Nederlands, dat wel.
Al zou ik gewild hebben, ik was niets van plan, want ik was uitgeput na het hardlopen op de zoveelste dag in die hitte.

Nog steeds had ik het de eerste seconden niet door, dat ik verkeerd was. Vroeg me alleen af waar mijn vrouwlief was. Het werd me snel duidelijker toen mannetje X verder op mij toe kwam lopen. Niet op deze plek was vrouwlief. Ons onderkomen, volledig identiek, stond twee huisjes verder. Gelukkig had ik geen slippers aan en kon, al excuserend, nog snel vluchten.

Slipper 3

Zit je op terras voor een kleine versnapering in Venetië. Zo ook een duif er vlak boven loerend op eveneens een kleine versnapering. Even later een zacht tikje op de schouder. Een welverdiend schouderklopje? Een drup van een airco? Nee dus!
"Wat zie je groen, papa", hoor je even later en de rest kon hun lol niet op. Het geluk lachte me vervolgens nog de hele dag toe in deze fantastische waterstad.

Vogelgeluk

Slipper 4

Snoeiwerk

Dan zijn we weer thuis. Eerder dan gepland door trieste familieomstandigheden. Het gewone leven keert hierna desondanks al snel weer terug. Het gras, wat weer gemaaid moet worden. De heg, die moet worden gesnoeid. Met de elektrische heggenschaar vanzelfsprekend. Veiligheid voorop is mijn motto. Stevige schoenen, handschoenen en oordoppen. En dan aan het werk, totdat .....

Opeens tikt de heggenschaar naar links, kennelijk heb ik hem toch even losgelaten. De veiligheidsknop (aan/uit) desondanks nog steeds ingedrukt. Hij tikt volop snoeiend mijn linkerarm aan en dan is het stil.

Ongelovig bekijk ik het resultaat. Het doet niet eens pijn, maar de heggenschaartanden hebben 'snoeihard' hun werk gedaan. Nog steeds staar ik vol ongeloof naar mijn geschonden arm. Dat ik me dat zelf heb aangedaan.
Een voorbode was misschien al het doormidden snoeien van het snoer vlak voor de vakantie. Ook toen was het direct stil, maar zonder fysieke schade. Dat was meer een verhaal voor de klusrubriek.

Ik zal er dit keer maar geen beelden bij zetten. Dat dit mij is overkomen, ik kan er nog niet bij. Desondanks rustig de mond op de arm gezet en het huis ingelopen. Vrouw geroepen, die meer in lichtelijke paniek raakt dan uw blogger. Bloed, EHBO-doos, verband en de dokter gebeld.


Het bleek minder erg dan het in eerste instantie leek. Wat dokterssnijwerk in het vlees hier en daar, een paar hechtingen en klaar is Kees of beter gezegd Klaas.

"Volgende week weerkomen", aldus de dokter.