'Doe dat nou niet!'

Peertje

Ooit kreeg ik op een verjaardag twee linkerhandschoenen. Nietsvermoedend trok ik ze aan. Beter gezegd: ik probeerde ze aan te trekken dus. Het bleek namelijk een beetje lastig te zijn. Even later ging het lichtje in de hersenpan aan en was de boodschap overgekomen.

Over lichtje gesproken. Onlangs begaf de lamp in de hal van mijn moeder het. Op een doordeweekse avond was ik even op bezoek. 'O, die vervang ik wel even.', zei ik. Mijn moeder zei, dat het een lastige lamp was. Ze adviseerde te wachten tot het dag was met beter zicht en dat het geen haast had.

De lezer begrijpt het misschien al. Ik heb een verstandige moeder en daarnaast kende ze me natuurlijk al een poosje. Het was een welgemeend en goedbedoeld advies.

'Ik ga toch even kijken.', zei ik. 'Een peertje kan toch iedereen vervangen. Dat kan toch niet zo moeilijk zijn.'

De hanglamp in de gang bleek vervolgens van het onbegrijpelijke soort te zijn. Het peertje zat verborgen in een dik, glazen omhulsel en daarover heen nog eens een metalen frame. Bovenop werd het geheel keurig afgesloten met een metalen deksel.
Ogenschijnlijk, zeker in het halfdonker, leek er geen enkel aanknopingspunt, een opening, een draaimechanisme of wat dan ook te zijn.

Hanglamp met peertje

Het graf van farao Toet-Anch-Amon leek na een aantal minuten nog gemakkelijker te vinden. De ergernis en ongeduld nam toe. Verwoed begon ik het apparaat voor de zoveelste keer grondig te bestuderen. Er moet toch een logische gedachte achter deze idiote constructie zitten, was mijn gedachte.
Nou nee, dat was er niet. Erger nog, er was geen enkele vorm van logica te ontdekken in het hang-gedrocht. Tenminste, niet voor mij als 'ervaren' klusser.

Natuurlijk was het niet te accepteren, dat dit onding het zou winnen van mijn superieure, technisch inzicht. De lamp werd nog eens onder en in handen genomen, van alle kanten bekeken en ik begon lukraak maar wat dingen te draaien. En te draaien, zeg maar door te draaien.

Cruijff - 'Je gaat het pas zien als je het doorhebt.'

Onze grote filosoof Cruijff zei het al. Deze filosoof, uw blogger, had het echter niet door. Hij draaide letterlijk en figuurlijk door. Dat kan een poosje goed gaan natuurlijk, maar op een bepaald moment worden grenzen bereikt.

Op een half hoog trapje, kreunend en steunend, draaide ik en draaide ik. De lamp won. Met een enorme schok en vonkenregen werd ik achterover geworpen. Het huis werd gelijkertijd in totale duisternis verzonken. Alleen een batterij-kaarsje deed op de schoorsteenmantel nog licht trillend in de schemer zijn vlammend werk.

Als Mr.Bean liep ik voorzichtig naar het raam en wierp een blik door de gordijnen. Even was ik bang, dat ik heel Ten Boer meegenomen had bij mijn doe-het-zelf-klus. Dat viel gelukkig nog mee.

Technische broer maar gebeld. Alle stoppen bleken te zijn doorgeslagen. De noodzakelijke installateur bleek ondanks het late tijdstip toevallig op weg naar een buurman in de straat. Een geluk bij een ongeluk. Hij klaarde de boel in vijf minuten. Hij wel.

Later verving mijn broer de lamp alsnog en eveneens in een paar minuten. Hij wel.

Zielig staat het mooie witte bonsai-lampjesboompje nu eenzaam in de hoek op de vensterbank. Hij mocht mijn nobele klus niet overleven.

De wijze klusles van dit verhaal: Nooit een advies van 'Doe dat nou niet!' van je moeder in de wind slaan.