Attitude

"Ik wil dat jij je attitude verandert.", roept een lange, grijzende generatiegenoot tegen zijn zoon. Zijn nagenoeg zwarte wenkbrauwen staan op onweer op deze overigens zonnige dag. Nederlanders dus en ook op vakantie.


Zijn zoon, puber, nog net niet te oud voor een vakantie met vrienden en nog net te jong om niet mee te hoeven gaan, is de aangesprokene. Herkenbare situaties voor vele ouders. We zijn in Tsjechië en onze zoon vliegt net met een kleine 50 km per uur ongezien uit de bocht op de rodelbaan, maar, weliswaar pijnlijk, dat terzijde.

Tsja, zulke jongens, de eerstgenoemde, worden soms met enige tegenzin meegesleept en dat laten ze merken ook en wel in woord en daad, in dit geval dus met hun attitude. Minimaal dagelijks of meestal nog wat vaker, continu eigenlijk, maar vader heeft er hier geen boodschap aan. Goed voor de onderlinge vakantiesfeer in de familie gedurende de twee of drie week, dat je dicht op elkaars lip zit. Echt vakantie! Pure ontspanning en wij mochten als toeschouwer meegenieten.

Niks is leuk, kreten als 'alweer een kasteel', 'alweer een oud stadje bezoeken' en 'nee, hè, gaan we dat echt doen?' passeren in hoog tempo de revue. Toch hebben ze het maar leuk te vinden, want een vakantie moet immers leuk zijn. Zo dus ook volgens deze vader en vermoedelijk ook de moeder, vaak wat stiller als de ander, zeker als die zich zo 'en plein public' (natuurlijk in de Franse stijl van het onderwerp) laat gelden.

´Attitude´, ik ken het dus als een Frans woord en was me er nog niet bewust van, dat het inmiddels in de gewone Nederlandse taal was doorgedrongen. Houding, denkwijze of opstelling klinkt toch echt meer Nederlands, maar goed, attitude is ook een Nederlands woord aldus de Van Dale.

Grijzende generatiegenoot links, enkele dagen later op een pontje.
Dit keer is, net als wij, een alleraardigst, leuk fietstochtje langs het meer op touw gezet.
'We hebben het maar leuk te vinden.'

Maar, enigszins verrast door dit mooie woord (het klinkt immers ook nog eens zo vreselijk kak) en het gezin observerend, zie ik dus een vader, moeder en twee, drie pubers. Zoonlief is kennelijk de oudste van het kinderstel. Vanzelfsprekend worden er in de vakantie door pa en moe wat vakantieactiviteiten op touw gezet en dat moet dus leuk zijn, worden en blijven. Desnoods doe je maar alsof, maar de attitude moet goed zijn, zegt pa en pa heeft altijd gelijk vanzelfsprekend.

Al eeuwen zien we zulke botsingen tussen ouders en pubers. Over twintig, dertig jaar horen we hetzelfde waarschijnlijk weer, dit keer uit de mond van de zoon met licht grijze, donkere wenkbrauwen tegen zijn kinderen. Of zal hij dan Körperhaltung zeggen?

Of het zo heeft moeten zijn horen we in een Nederlands tv-praatprogramma enkele dagen later alweer het woord attitude. Ik loop kennelijk achter. Eens te meer wordt de stelling bewezen, dat in Nederland altijd alles twintig jaar later gebeurt, maar in Noord-Nederland nog eens twintig jaar later.

Ik zal in de toekomst mijn attitude op dit gebied verbeteren. Onze vakantie was trouwens uitstekend, mede dankzij de goede, coöperatieve attitude van onze pubers, geen wanklank. Toch, jongens? Kijk, ik leer het al, zoals u ziet.