 |
| Omlandia B1 |
Afgelopen vrijdag 5 juni was het dan eindelijk zover. Of het zo had moeten zijn, want 'Mother Nature' trok juist op de dag van vertrek alle zomerse registers open. Zonovergoten, bijna tropisch en andere superlatieven over het weer konden allemaal uit de kast worden getrokken.
Via de Noordelijke Ommelanden gingen we richting Lauwersoog en op naar Holwerd waar m.s. Oerd ons naar de andere kant van Nederland bracht. Bijna het buitenland aldus sommigen en verbindingen met het thuisfront nagenoeg onmogelijk. We waren nu echt volledig op ons zelf aangewezen en het werd dan ook een ware survivaltocht van vijftien jeugdspelers en negen begeleiders.
Op Ameland gearriveerd werden de gereserveerde fietsen terstond in beslag genomen en de troepen zetten zich in beweging richting het centrum van Nes.
Vanzelfsprekend was na een snelle installatie in de 4-sterren-locatie "De Postduif" maar één ding belangrijk en dat was sportief actief worden. Ruim driehonderd meter (!) wandelen werd het dus, voordat even een pauze werd ingelast.
Nescafé en thee
De pauze duurde zo'n drie uur. Zelf had ik het vooraf al een leuk bedachte woordspeling gevonden, maar de uitspanning "Nescafé" bleek dus echt te bestaan. Nog gekker, we zaten er zelfs. Veel koffie drinken daar zou je denken, maar dat was een kleine misvatting. Het werd dus 'thee', veel 'thee'. Eigenlijk was er maar één drank dit weekend en dat was 'thee'.
Het toeval was dat er nog een Omlandia-seniorenteam (2e) hetzelfde idee had opgevat en ook richting Ameland was vertrokken die dag. Ook bij hun was het motto: thee, ook heel veel thee. Luidruchtig lieten ook zij het vocht zich goed smaken. Gelukkig zijn er steeds meer theesmaken en vrijwel iedereen komt wel aan zijn trekken.
Van Persie
Een levendige discussie volgde toen uw blogger als onderwerp onze circusartiest Robin van Persie op de agenda zette. Aardige voetballer, maar nooit, maar ook echt nooit aanwezig in finales.
Een echte superstar is er op die cruciale momenten. Robin lijkt echter als een plumpudding in de allesbeslissende wedstrijden in elkaar te zakken. Altijd pap in de benen in zulks soort wedstrijden. Of je met tien man speelt.
Waarom hij aanvoerder is, is mij ook een raadsel. Het is geen leider. Louis weet het, Hiddink zou het moeten weten, Manchester weet het inmiddels. Wikipedia toont hiernaast nog eens een waanzinnig korte erelijst voor iemand met zijn salaris en langdurige carrière. Neem dan eens Robben of Sneijder.
Eigenlijk hoeven we in gedachten alleen maar even de finales te voorschijn te toveren en de ogen worden geopend. Nergens te zien deze jongen. Na een kleine discussie en goede argumenten zaten we nagenoeg op één lijn met zijn allen. 'Bijna' iedereen zat toen op dezelfde golflengte en konden we verder.
De jeugd was inmiddels vertrokken en zagen we niet weer de eerste uren. Na de drie uur durende pauze gingen we even terug naar ons onderkomen om daar te besluiten weer net zo snel terug te gaan voor een gezamenlijk diner.
Dat bleek een afhaalrestaurant te zijn met terras. Geen punt, want de eisen lagen dit weekend niet al te hoog. Bovendien zorgde een naderend onweer voor snelle besluitvorming.
Onder het eten barstte een kort onweer los. Net op het juiste moment, want natuurlijk moest Nederland nog even een galawedstrijd tegen de VS spelen. Het was ook nu weer 'genieten' geblazen.
Dag 1 en 2
De voetbaluitslag van 3-4 moest vanzelfsprekend worden gevierd. Dat ging gemakkelijk, want Nes kent maar vier locaties voor dit soort feesten en alles op loopafstand. Dag 1 bleek in het nachtleven van Ameland ook nog eens naadloos over te gaan in dag 2.
Heel Ameland hebben ze verder bedolven onder strandpalen. Creatief als de Fries is, noemt hij gemakshalve dan ook talloze locaties Paal 1, Paal 13 of Paal 99 om maar wat te noemen. Originaliteit staat in dit buitenland kennelijk hoog in het vaandel.
We stonden dit weekend dus eigenlijk continu voor paal. Zelfs de discotheek werd onderdeel van een interessant paalonderzoek. Ook 'opa Potgieter' had zich inmiddels bij ons gezelschap gevoegd en stortte zich eveneens volop in het aangeboden amusement. Voornamelijk was dit bedoeld voor de jeugd natuurlijk, maar dit keer ook eens voor de leiders. Ze hadden het immers wel verdiend na zo'n zwaar seizoen.
Bezielende leiders zelfs, want hartstochtelijk werd het nachtleven van Ameland omhelst en wat schetst onze verbazing. Ook in de disco staat een paal. Misschien niet zo verbazingwekkend op zo'n paleneiland, maar deze paal werd een volwaardig lotgenoot van ons gezamenlijke uitstapje.
Energiek werd het ding door een niet nader te noemen persoon langdurig omvat en een voorstelling gegeven waar menig paaldanseres nog iets van had kunnen leren. Er zal na afloop en vertrek nog lang over worden nagesproken op Ameland en elders in het land.
Hierna ging langzaam ging het licht uit bij de oudsten, maar niet bij de jeugd. Die ging onverdroten door. Sommigen liepen om half zes in de ochtend zelfs te voetballen op het strand en toch waren de meesten al weer vroeg 'topfit' voor het ontbijt op dag 2.
Zaterdag was het en een stuk koeler als vrijdag, maar wel lekker weer en zonnig. De eerst nog ontbrekende familie Hoeksema was nu ook present en Roy Boer mocht zijn 16e verjaardag vieren.
Ook op deze dag werd weer sportief gehandeld en na ruim een kilometer met de fiets 's middags een nieuw strandterras gevonden. Ook hier werd even gepauzeerd van twee tot zes en weer veel thee gedronken. De bitterballen mochten hierbij natuurlijk niet ontbreken. Op het terras passeerde de klusrubriek (band lappen) van uw blogger nog eens de revue en ook bij andere mede-Nederlanders op het terras heb ik nu een grote schare volgers gevonden.
Na de 'theepauze' was het BBQ-en geblazen. De organisatie was weer perfect en gezellig. Ook dit punt van de agenda was weer in een klein uur afgewerkt en de Champions-finale lonkte ons tegemoet waarin Messi c.s. weer eens de doorslag gaven tegen de betonvoetballers van Juventus.
'The night belongs to us'
Zaterdagavond ging het uitgaansleven in Nes zich opmaken voor de dingen, die gingen komen. Dat was voor de leiding toch een iets rustiger invulling dan de avond er voor. Ondanks af en toe wat kleine inzinkingen en wat knipperende oogleden werd er geprobeerd er nog wat van te maken, maar het kostte toch wat meer inspanning. Gelukkig hadden we goede argumenten om het bed eerder op te zoeken.
Immers, de volgende dag moest de boot terug weer worden gepakt en enige fitheid was welkom. Kortom, toch wat eerder slapen deze avond. Onze jeugd hield er andere normen op na en ging nog langdurig en tomeloos door. Slapen was voor hun iets van een geheel andere orde geworden.
Uitgeteld werden de volgende ochtend de meesten van de jeugd uit bed getrommeld. Opstaan geblazen en weer opruimen en schoonmaken. Dat werd dus een werkje voor de leiders. Tegen twaalven konden we richting boot.
De eigenaresse van onze kampeerboerderij achtervolgde ons later nog. Ze wilde misschien zeker weten of we echt weg gingen, dacht ik nog en wat ik me heel goed kon voorstellen. Maar nee, het was iets anders. Iemand van ons gezelschap had het een en ander aan kledingstukken laten liggen. ´En plein public´ toverde Peter Bolhuis temidden van honderden veerbootgangers luidkeels een spijkerbroek, trui en fleece-jack te voorschijn.
Het waren de mijne.
 |
| De Postduif (links ons onderkomen) |
De pauze duurde zo'n drie uur. Zelf had ik het vooraf al een leuk bedachte woordspeling gevonden, maar de uitspanning "Nescafé" bleek dus echt te bestaan. Nog gekker, we zaten er zelfs. Veel koffie drinken daar zou je denken, maar dat was een kleine misvatting. Het werd dus 'thee', veel 'thee'. Eigenlijk was er maar één drank dit weekend en dat was 'thee'.
Het toeval was dat er nog een Omlandia-seniorenteam (2e) hetzelfde idee had opgevat en ook richting Ameland was vertrokken die dag. Ook bij hun was het motto: thee, ook heel veel thee. Luidruchtig lieten ook zij het vocht zich goed smaken. Gelukkig zijn er steeds meer theesmaken en vrijwel iedereen komt wel aan zijn trekken.
Van Persie
Een levendige discussie volgde toen uw blogger als onderwerp onze circusartiest Robin van Persie op de agenda zette. Aardige voetballer, maar nooit, maar ook echt nooit aanwezig in finales.
Een echte superstar is er op die cruciale momenten. Robin lijkt echter als een plumpudding in de allesbeslissende wedstrijden in elkaar te zakken. Altijd pap in de benen in zulks soort wedstrijden. Of je met tien man speelt.
Waarom hij aanvoerder is, is mij ook een raadsel. Het is geen leider. Louis weet het, Hiddink zou het moeten weten, Manchester weet het inmiddels. Wikipedia toont hiernaast nog eens een waanzinnig korte erelijst voor iemand met zijn salaris en langdurige carrière. Neem dan eens Robben of Sneijder.
Eigenlijk hoeven we in gedachten alleen maar even de finales te voorschijn te toveren en de ogen worden geopend. Nergens te zien deze jongen. Na een kleine discussie en goede argumenten zaten we nagenoeg op één lijn met zijn allen. 'Bijna' iedereen zat toen op dezelfde golflengte en konden we verder.
De jeugd was inmiddels vertrokken en zagen we niet weer de eerste uren. Na de drie uur durende pauze gingen we even terug naar ons onderkomen om daar te besluiten weer net zo snel terug te gaan voor een gezamenlijk diner.
Dat bleek een afhaalrestaurant te zijn met terras. Geen punt, want de eisen lagen dit weekend niet al te hoog. Bovendien zorgde een naderend onweer voor snelle besluitvorming.
Onder het eten barstte een kort onweer los. Net op het juiste moment, want natuurlijk moest Nederland nog even een galawedstrijd tegen de VS spelen. Het was ook nu weer 'genieten' geblazen.
Dag 1 en 2
De voetbaluitslag van 3-4 moest vanzelfsprekend worden gevierd. Dat ging gemakkelijk, want Nes kent maar vier locaties voor dit soort feesten en alles op loopafstand. Dag 1 bleek in het nachtleven van Ameland ook nog eens naadloos over te gaan in dag 2.
Heel Ameland hebben ze verder bedolven onder strandpalen. Creatief als de Fries is, noemt hij gemakshalve dan ook talloze locaties Paal 1, Paal 13 of Paal 99 om maar wat te noemen. Originaliteit staat in dit buitenland kennelijk hoog in het vaandel.
We stonden dit weekend dus eigenlijk continu voor paal. Zelfs de discotheek werd onderdeel van een interessant paalonderzoek. Ook 'opa Potgieter' had zich inmiddels bij ons gezelschap gevoegd en stortte zich eveneens volop in het aangeboden amusement. Voornamelijk was dit bedoeld voor de jeugd natuurlijk, maar dit keer ook eens voor de leiders. Ze hadden het immers wel verdiend na zo'n zwaar seizoen.
Bezielende leiders zelfs, want hartstochtelijk werd het nachtleven van Ameland omhelst en wat schetst onze verbazing. Ook in de disco staat een paal. Misschien niet zo verbazingwekkend op zo'n paleneiland, maar deze paal werd een volwaardig lotgenoot van ons gezamenlijke uitstapje.
Energiek werd het ding door een niet nader te noemen persoon langdurig omvat en een voorstelling gegeven waar menig paaldanseres nog iets van had kunnen leren. Er zal na afloop en vertrek nog lang over worden nagesproken op Ameland en elders in het land.
Hierna ging langzaam ging het licht uit bij de oudsten, maar niet bij de jeugd. Die ging onverdroten door. Sommigen liepen om half zes in de ochtend zelfs te voetballen op het strand en toch waren de meesten al weer vroeg 'topfit' voor het ontbijt op dag 2.
Zaterdag was het en een stuk koeler als vrijdag, maar wel lekker weer en zonnig. De eerst nog ontbrekende familie Hoeksema was nu ook present en Roy Boer mocht zijn 16e verjaardag vieren.
 |
| De leiders (gedeeltelijk) |
Na de 'theepauze' was het BBQ-en geblazen. De organisatie was weer perfect en gezellig. Ook dit punt van de agenda was weer in een klein uur afgewerkt en de Champions-finale lonkte ons tegemoet waarin Messi c.s. weer eens de doorslag gaven tegen de betonvoetballers van Juventus.
'The night belongs to us'
Zaterdagavond ging het uitgaansleven in Nes zich opmaken voor de dingen, die gingen komen. Dat was voor de leiding toch een iets rustiger invulling dan de avond er voor. Ondanks af en toe wat kleine inzinkingen en wat knipperende oogleden werd er geprobeerd er nog wat van te maken, maar het kostte toch wat meer inspanning. Gelukkig hadden we goede argumenten om het bed eerder op te zoeken.
Immers, de volgende dag moest de boot terug weer worden gepakt en enige fitheid was welkom. Kortom, toch wat eerder slapen deze avond. Onze jeugd hield er andere normen op na en ging nog langdurig en tomeloos door. Slapen was voor hun iets van een geheel andere orde geworden.
Uitgeteld werden de volgende ochtend de meesten van de jeugd uit bed getrommeld. Opstaan geblazen en weer opruimen en schoonmaken. Dat werd dus een werkje voor de leiders. Tegen twaalven konden we richting boot.
De eigenaresse van onze kampeerboerderij achtervolgde ons later nog. Ze wilde misschien zeker weten of we echt weg gingen, dacht ik nog en wat ik me heel goed kon voorstellen. Maar nee, het was iets anders. Iemand van ons gezelschap had het een en ander aan kledingstukken laten liggen. ´En plein public´ toverde Peter Bolhuis temidden van honderden veerbootgangers luidkeels een spijkerbroek, trui en fleece-jack te voorschijn.
Het waren de mijne.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten