| Robert Fischer - Michael Tal |
Het is weer eens gebleken, dat je moet blijven geloven in je jeugddromen. Ook al is de kans soms verwaarloosbaar klein naarmate je ouder wordt dat ze nog eens uitkomen, toch moet je je aan dat sprankje blijven vastklampen.
Ergens in mijn puberjaren nam ik, gek van sport, me bijvoorbeeld voor om op werkelijk alle sportgebieden de beste te worden. Bij voorkeur wilde ik in de sportwereld in diverse sporten een langdurig sportief slagveld aanrichten. Mijn persoonlijke sportieve bucket list was destijds redelijk lang te noemen.
Om maar met de deur in huis te vallen: bijna 45 jaar later ben ik slechts gedeeltelijk met de missie geslaagd, preciezer gezegd: eigenlijk zijn de meeste doelstellingen niet of nauwelijks gehaald.
Destijds was ik dus gek van sport. Atletiek en wielrennen mijn grote fysieke sporten en plotseling kwam daar eind 1971 schaken bij. Ik zag al wel snel in, dat ik dan het wereldkampioenschap dammen moest laten schieten. Schaken was onnoemelijk veel mooier, artistieker en moeilijker. Wereldkampioen schaken worden en de Tour de France winnen dat zou echter moeten lukken.
Het was alleen nog even wachten geblazen op iemand, die mijn talenten zou zien en mij op sleeptouw zou nemen.
Geduld is een schone zaak
| Konings-Indische contouren |
Op eigen kracht werd wel menig Ten Boerster schaakclubkampioenschap behaald, ook bij de jaarlijkse Mini-marathon (8 tot nu 10 km hardlopen) mocht ik inmiddels aardig wat prijsjes wegslepen en hier en daar nog wat schaaktoernooisuccessen, maar grote successen bleven verder uit. Bij de pakken gaan neerzitten kende ik niet. Stoïcijns werd er verder gesport.
Zo was het ook al snel na aanvang van de schaakcarrière begin jaren zeventig, dat ik streefde naar een 100%-score in de competitie van de Noordelijke Schaakbond, de NOSBO.
Jaar na jaar ging voorbij, vaak met een redelijke score, maar al die jaren ging het wel ergens mis met een remise of een onverwacht verliespartijtje.
En toen er jaren geleden dan eindelijk eens ergens de mogelijkheid was, kwam een tegenstander niet opdagen. En met 6 uit 6 plus een reglementaire overwinning was de doelstelling (7-7) weer gemist.
Dan komt het seizoen 2016-2017, we zijn dus 45 jaar verder. Lewenborg is met het eerste team de sterkste van de klasse op papier. Ondanks een dure misstap tegen concurrent Staunton 3 halverwege de competitie werd in een wonderbaarlijke laatste ronde toch nog het kampioenschap binnengesleept. Op naar de promotieklasse dus volgend jaar.
En uw blogger? Aan bord twee werd vanaf ronde 1 er lustig op los gescoord, af en toe met horten en stoten (ook wel geluk genoemd), maar het werd een mooie zegereeks. Eind april was de score dan ook 6-6. Nog één ronde te gaan.
In de laatste ronde tegen Geert ten Hietbrink (ESG 2) ging het met de andere Lewenborgers van een leien dakje, maar Geert (wit) was niet genegen aan mijn bucket list spontaan mee te werken.
Er ontspon zich een langdurige, gelijkopgaande strijd in een stelling na een Koning-Indische opening.
De tegenstander was nergens te betrappen op een misstap. Mijn tactiek: geen risico nemen, positioneel blijven spelen en geduldig wachten.
Vertrouwend op de lange adem natuurlijk ook. Zet tien verstreek, geen fout, idem bij 15, 20 en 25. Een remiseaanbod wordt afgeslagen, want mijn missie moest toch eindelijk eens voltooid worden. Toch sloop de twijfel tegen deze betonnen speler langzaam binnen. Zou hij nergens een foutje maken? En ikzelf natuurlijk ook niet. We gingen door.
| Wit legt het loodje. |
'Yes!' Eindelijk, na 45 jaar wachten, de 7-7-score. Het wonder was geschied. De mondhoeken stonden van oor-tot-oor de rest van de avond, die van mij vanzelfsprekend.
Toen Staunton 3 na ruim vier uur spelen zich tevreden moest stellen met een gelijkspel was het feest (Lewenborg kampioen) helemaal compleet.
De wijze levensles: "Altijd blijven dromen. Altijd." Wel wat geduld er bij hebben, want dat kan soms geen kwaad.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten