"Lieve jongens"

Als jeugdcoach verbood ik "mijn" jongens zich bezig te houden met kritiek op scheidsrechter, grensrechter of de tegenstander. Het enige doel was je bezighouden met de eindstand en op een sportieve wijze voetballen.
Focussen, heet dat, een woord dat inmiddels is gevorderd tot Studio Voetbal. De rest is ook in feite totaal onbelangrijk. Er zijn regels, er is iemand de baas en dat is het, punt uit.

Zelfbeheersing doet de rest en is je reputatie als team eenmaal op deze wijze bekend dan maak je al een grotere kans op wedstrijden waarin zelden of nooit wat aan de hand is. Ik benadruk wel, je hebt een grotere kans. Dus dat er nooit iets gebeurd is in negatieve zin ga ik niet zeggen.

"Voorbeeld" voor onze jeugd

Eigenlijk wij allen, de media, de KNVB, clubs, trainers, publiek en ouders kunnen de hand in eigen boezem steken als het dan ook een keer mis gaat. Wat zeg ik, vaak mis gaat, veel te vaak mis gaat.
Profspelers, voorbeeld voor onze jeugd, dragen hierbij vaak ook nog eens duidelijk een steentje aan bij.

Wijzelf dus zijn tot op zekere hoogte min of meer verantwoordelijk voor hieruit voortvloeiend negatief gedrag, maar fysiek geweld valt vanzelfsprekend nooit goed te praten.

Voorbeelden te over: (namen fictief)

• Schopper Pietje krijgt keer op keer een herkansing van zijn club na zijn zoveelste rode kaart i.p.v. geroyeerd te worden. "Ga jij maar vissen", dient het advies te zijn.
• Schreeuwer Jantje beledigt keer op keer, wedstrijd na wedstrijd, luidkeels de scheidsrechter, grensrechter en tegenstander. Langdurige schorsing door KNVB of bij de club en bij herhaling royement is op zijn plaats.
• Jan Publiek schreeuwt moord en brand bij buitenspel.
• Klaas, de blinde, schreeuwt zijn keel schor bij een forse, soms correcte, charge. Vervolgens zijn team en daarna de rest van de wereld. Wie er gelijk heeft en had is bij gebrek aan herhaling niet te achterhalen, dus de scheidsrechter beslist.
• Trainer Robert schreeuwt moord en brand bij een volledig correcte rode kaart.
• Verdediger Mark, die het volstrekt normaal vind, dat hij aanvaller Jeroen bij een vrije trap en corner stevig bij schouder en shirt vasthoudt.
• Scheidsrechter Sjaak die dit wel constateert, maar zijn ogen dichtknijpt. Geel of rood plus strafschop, heren. Dat het vervolgens b.v. 12-13 wordt bevordert alleen maar het kijkplezier voor de sportliefhebber.
• De tallozen die het verstrekt normaal, vinden dat een doorgebroken speler wordt neergelegd. "Logisch, wat moet je anders?"   Nu, je laat sportief als je bent hem doorgaan en je hebt vertrouwen in je keeper. Met 10 man verder is het alternatief en dan benadeel je het team ook en met de er op volgende schorsing zelfs langere tijd.
• Grensrechter Willem of Willemijn die bij twijfel altijd vlagt onder het motto "geen twijfel mogelijk". Zogenaamde clubliefde, maar bijzonder onsportief en veel onnodige irritatie opwekkend bij de tegenpartij. Verder is het natuurlijk verpestend voor het aanvallende voetbal, voor de aanvaller en voor de sfeer in het veld en vervolgens weer langs de lijn.
• Ouders langs de lijn die beledigen en schelden (ik bedoel geen aanmoedigen) dat het een lust is.
• Onbewust letten ze alleen op hun "kroost" en reageren vaak veel te impulsief op een overtreding op hun zoon (advies: ga altijd aan de andere kant van het veld staan en niet vlak bij zoon of dochter)
• Allemaal hebben zij (publiek en ouders) het wel "goed" gezien en altijd hebben zij "gelijk". Geen twijfel mogelijk, toch?
• De televisie en de media, die telkens na 100-voudige bestudering van de "slow-motion"-beelden de scheidsrechter op een fout betrappen. Kijkers, spelers en andere betrokkenen hierbij meeslepend in negatief gedrag, terwijl de scheidsrechter naar eer en geweten in een fractie moet beslissen. 
• Herhaling van overtredingen en slow-motion van buitenspel verbieden, heb ik de KNVB al voorgesteld. Ik word jaarlijks geënquêteerd.

Gedrag dat lijkt op dat van een stel pubers af en toe. En wat doen pubers? Het resultaat zagen we kortgeleden. In feite iets wat we vroeg of laat inderdaad konden verwachten, werd gezegd. Een wonder, dat het eigenlijk nooit eerder is gebeurd.

Wat zeg ik? Nooit eerder gebeurd? Ook in Nederland, nog maar een jaar geleden, en wel eind 2011 in Amsterdam is een 77-jarige man overleden na een karatetrap van een speler die rood had gekregen en daarover een opmerking (terecht) maakte. Wat zijn we toch kort van memorie.

Ik breng verder in herinnering en allemaal dicht bij huis en al wat langer geleden:

Arjan Robben (NL-BRA; 2010)

1. Een op een lichaam dansende speler in Noordwolde (Gr). Een foto, die de hele wereld overging, maar niet meer te vinden is.



Het "Messi"

2. Een mes in het veld gooiende supporter bij FC Groningen-Telstar. Tot mijn eigen verbazing was dat al in 1979. 

Vele voorbeelden zijn hier aan toe te voegen.

In alle kranten stond afgelopen weekend een publicatie van de KNVB. Elke club zou deze moeten overnemen en overal in spelershome en omgeving moeten ophangen. Daarnaast een enorme, zichtbare, handtekeningenlijst op een grote wand van elke bij de club betrokken persoon (bestuur, teamleiding en spelers) waarin hij/zij zich nog eens conformeert aan de regels van het voetbalspel en de gevolgen bij overtreding als een kerel / vrouw op zich neemt.

Respect, fatsoen en zelfbeheersing. Zijn dat nu zulke moeilijke dingen?