 |
| Het bekende rode doosje |
... wordt je na vele jaren zelf vader. En als vader moet je toch echt af en toe laten zien, dat je wat met je handen kan. Zo ook ik. "Je kunt toch niet altijd je vader er bij roepen" roept mijn echtgenote. Nee, dat kan niet altijd. Gelukkig kon het wel heel vaak. Maar goed, het was weer eens zover. De voorband van de racefiets was al jaren glad en versleten. Een wonder alleen al, dat hij niet vaak lek was gegaan. De lente lonkte uitnodigend naar vele nieuwe fietsdagen. Toch maar eens zelf vervangen, dacht ik ruim 25 of 30 jaar later. We waren er geestelijk helemaal klaar voor. Het was een mooie lenteavond, lekker warm en lang licht, dus wat let je? Niets dus.
Alle ingrediënten werden klaargelegd. De nieuwe buitenband aan een spijker buiten opgehangen. Het bekende rode doosje weer van stal gehaald. Tussendoor lekker een beetje zitten op het bankje onder de luifel van de garage. Wat kon er misgaan?
Noeste arbeid volgde. Zonder kleerscheuren werd na een klein kwartier wroeten de buitenband er uitgelicht. Check van de binnenband. Kleine pauze tussendoor. En dan is het zover dat de nieuwe buitenband er om kan. Wat ik hierbij fout doe is mij elke keer een raadsel. Een beetje lucht in de binnenband, wat friemelen en wrijven en floep hij zit er om. Tenminste, bij de anderen, zo niet bij mij. Natuurlijk gaat het merendeel wel goed, echter totdat de laatste 30 cm van de buitenband in de velg moet glippen.
Vanaf dat moment is het bij mij bijna "de dood of de gladiolen", want de band glipt er namelijk niet in. Ja, tot ongeveer 10 cm verder. De buurman van tien huizen verderop kijkt gestoord op bij de oerkreten die zijn stulpje bereiken. Waarom lukt dit bij mij nou niet en bij de anderen wel?
"Zo'n acht tot tien minuten", zegt mijn buurman later droogjes, "dan ben ik klaar met een band." De vertwijfeling slaat inmiddels toe, oerkreten, gesteun en gekreun gaan ruim een uur, met enige pauzes, zo door.
Wanhoop slaat toe. Mijn vrouw rent bezorgd naar buiten om te vragen waar ik in hemelsnaam mee bezig ben. De handen worden tot blarens toe opengehaald. En dan opeens, het wonder is geschied, de band zit er opeens om.
Nog snel even oppompen en klaar. Gutsend van het zweet, de handen open en pijnlijk, maar ...tevreden. Nog even de band weer monteren en het zaakje is geklaard. Eindelijk, eindelijk is me eens iets gelukt op doe-het-zelf-gebied. Bijna 2 uur in touw, maar wat wil je, ik zag het als leergeld.
Tevreden strek ik mijn langdurig en ook al pijnlijke half gebogen rug, recht de nek en kijk omhoog. De blik komt terecht op een spijker. Aan de spijker hangt licht heen en weer wiegend een band, een nieuwe band!!
De hele zomer ben ik nog doorgereden met de oude band. Het geluk was nog een jaar aan mijn zijde.
Alle ingrediënten werden klaargelegd. De nieuwe buitenband aan een spijker buiten opgehangen. Het bekende rode doosje weer van stal gehaald. Tussendoor lekker een beetje zitten op het bankje onder de luifel van de garage. Wat kon er misgaan?
Noeste arbeid volgde. Zonder kleerscheuren werd na een klein kwartier wroeten de buitenband er uitgelicht. Check van de binnenband. Kleine pauze tussendoor. En dan is het zover dat de nieuwe buitenband er om kan. Wat ik hierbij fout doe is mij elke keer een raadsel. Een beetje lucht in de binnenband, wat friemelen en wrijven en floep hij zit er om. Tenminste, bij de anderen, zo niet bij mij. Natuurlijk gaat het merendeel wel goed, echter totdat de laatste 30 cm van de buitenband in de velg moet glippen.
Vanaf dat moment is het bij mij bijna "de dood of de gladiolen", want de band glipt er namelijk niet in. Ja, tot ongeveer 10 cm verder. De buurman van tien huizen verderop kijkt gestoord op bij de oerkreten die zijn stulpje bereiken. Waarom lukt dit bij mij nou niet en bij de anderen wel?
| "Acht tot tien minuten" |
Wanhoop slaat toe. Mijn vrouw rent bezorgd naar buiten om te vragen waar ik in hemelsnaam mee bezig ben. De handen worden tot blarens toe opengehaald. En dan opeens, het wonder is geschied, de band zit er opeens om.
Nog snel even oppompen en klaar. Gutsend van het zweet, de handen open en pijnlijk, maar ...tevreden. Nog even de band weer monteren en het zaakje is geklaard. Eindelijk, eindelijk is me eens iets gelukt op doe-het-zelf-gebied. Bijna 2 uur in touw, maar wat wil je, ik zag het als leergeld.
Tevreden strek ik mijn langdurig en ook al pijnlijke half gebogen rug, recht de nek en kijk omhoog. De blik komt terecht op een spijker. Aan de spijker hangt licht heen en weer wiegend een band, een nieuwe band!!
De hele zomer ben ik nog doorgereden met de oude band. Het geluk was nog een jaar aan mijn zijde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten